Bydło opasowe - hodowla, systemy i rodzaje opasu
Bydło hereford – ceniona, angielska rasa bydła mięsnego
Zobacz także
Bydło hereford wywodzi się ze środkowo-zachodniej Anglii, z okolic rolniczego miasteczka hereford w hrabstwie Herefordshire, w niedalekiej odległości od granicy z Walią. Jest to brytyjska rasa bydła mięsnego, o średnim kalibrze, popularna i doceniana na całym świecie. Znana jest z bardzo dobrej jakości wołowiny.
Historia
Pierwsze wzmianki w literaturze specjalistycznej na temat herefordów pochodzą z 1700 roku. W tamtych czasach hereford był głównie wykorzystywany jako siła robocza w rolnictwie, leśnictwie i jako siła pociągowa w zaprzęgu. Rasę znano wtedy jako hereford-shire. Pierwszą znaną osobą, która zajmowała się doskonaleniem pogłowia brytyjskiego bydła hereford był Benjamin Tomkins. Rozpoczął swoją pracę selekcyjną w 1742 roku, kładąc nacisk na mięsny eksterier oraz wczesność dojrzewania płciowego. W 1817 roku Henry Clay wyeksportował bydło z Wielkiej Brytanii do USA, stanu Kentucky. Pierwsze duże stado hodowlane powstało w 1840 roku. W 1881 roku powstał Związek Hodowców Herefordów, którego głównym celem było promowanie tej szczególnej rasy oraz rejestr czystorasowych osobników.
Charakterystyka
Hereford późno dojrzewa płciowo, buhaje osiągają 135 cm w kłębie i masę około 900 kg, natomiast krowy ważą 600 kg przy wysokości w kłębie 125 cm. Obwód klatki piersiowej wynosi u krów 193 cm, a u buhajów 216 cm. Herefordy posiadają budowę typową dla bydła mięsnego, którą można wpisać w prostokąt.
Mają niewielką głowę z szerokim czołem, z reguły posiadają rogi, jednak na terenie USA spotykana jest rasa „polled hereford”, która jest bezroga. Szyja jest gruba, silnie umięśniona, dość krótka. Kłoda jest nisko osadzona, klatka piersiowa cechuje się dużą głębokością i pojemnością. Żebra są beczkowato wysklepione i płaskie. Grzbiet jest szeroki i prosty, zakończony widocznie zarysowanym kłębem. Nogi są szeroko rozstawione, udźce obficie umięśnione, natomiast kościec jest dość kruchy i delikatny. Partia zadu jest zaokrąglona, również występuje znaczne umięśnienie.
Herefordy mają bardzo charakterystyczne umaszczenie. Sierść jest dość długa, lekko skręcona, szczególnie widoczne jest to w okolicy głowy.
Sierść jest czerwono-brązowa, biała jest głowa, szyja, podgardle, mostek, cały brzuch, okolice kości ogonowej i nogi. Spotyka się również bydło z białym pasem na grzbiecie. Biała głowa jest cechą silnie dziedziczną, ponieważ potomstwo po herefordach zawsze posiada takie umaszczenie, niezależnie czy jest czystorasowe, czy pochodzi z krzyżowania międzyrasowego.
Warunki utrzymania
Herefordy są uznawane za rasę bardzo wytrzymałą i odporną. Waga prawidłowo przyrasta w trudnych i niekorzystnych warunkach środowiska, również przy ekstensywnym żywieniu i słabej jakości paszach. Posiadają wysoką odporność na choroby i nie są obserwowane trudności przy porodzie. Hodowcy nie muszą udzielać cielącym się krowom szczególnej pomocy.
Cielęta rodzą się dość małe, ich masa nie przekracza 35 kg. Mogą być całorocznie utrzymywane na pastwisku, należy im zapewnić skromne schronienie z suchą wyściółką i stały dostęp do świeżej wody. Herefordy są szczególnie rekomendowaną rasą dla gospodarzy posiadających większą ilość hektarów pastwisk, ponieważ świetnie wykorzystują nawet słabej jakości użytki zielone i osiągają dobre przyrosty. Oceniane są jako tanie w utrzymaniu, żywieniu i pielęgnacji, dlatego też uważa się je za rasę mało wymagającą.
czytaj dalej...
