Jak uprawiać jarmuż? Jakie ma wymagania? Wszystko o jarmużu

1/9 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Jarmuż, zwany kapustą liściastą, znany już w starożytności, ze wszystkich roślin kapustnych najbardziej zbliżony jest do kapusty dzikiej. Jest dwuletnią rośliną wytwarzającą w pierwszym roku grubą łodygę z wieloma spiralnie osadzonymi pofałdowanymi liśćmi. W drugim roku zaś, najwcześniej ze wszystkich warzyw kapustnych, tworzy ulistnione i mocno rozgałęzione owocujące pędy kwiatostanowe. Dziwi to, że jest u nas jednym z bardziej niedocenianych warzyw, chociaż ma dużą wartość odżywczą. Jest bogatym źródłem soli mineralnych, m.in. potasu, żelaza, fosforu, wapnia i magnezu, a także wielu witamin, w szczególności prowitaminy A, witamin C, B1, B2, K, E i PP. Co ważne, jest bogaty w łatwo przyswajalny wapń i nie zawiera kwasu szczawiowego, dlatego powinien być polecany w żywieniu dzieci. Częścią jadalną jarmużu są liście, które mogą być spożywane na surowo, gotowane jak szpinak czy zamrażane. Są również doskonałym dodatkiem do zup oraz dań jarskich. Mimo wartości odżywczych i smakowych w naszym kraju wykorzystuje się go najczęściej do ozdabiania potraw ze względu na walory dekoracyjne liści.

Wymagania i zmianowanie

Jarmuż w porównaniu z pozostałymi roślinami kapustnymi ma najmniejsze wymagania klimatyczne i glebowe. Dobrze rośnie w klimacie morskim, czyli umiarkowanej temperaturze i dużej wilgotności powietrza. Na wietrznym stanowisku wymaga jednak osłaniania, jego łodygi mogą być łatwo łamane przez wiatr. Jest bardzo wytrzymały na niskie temperatury, odznacza się najwyższą mrozoodpornością spośród wszystkich warzyw. Najlepiej rozwija się podczas chłodnych miesięcy i tak jak kapusta brukselska jego smak wyrabia się pod wpływem dłuższego przemarzania, liście wówczas tracą gorycz.

Może być uprawiany niemal na wszystkich rodzajach gleb, lecz najodpowiedniejsza jest gleba gliniasto-piaszczysta. Dzięki dobrze rozwiniętemu systemowi korzeniowemu jest odporny na suszę, lepiej jednak rozwija się na dość wilgotnym podłożu. Jest stosunkowo mniej wymagający co do odczynu gleby w porównaniu z innymi warzywami kapustnymi, optymalne pH wynosi 6,5–6,8.

Jarmuż nie ma także wysokich wymagań związanych z nawożeniem. Dawki nawozów dobiera się na podstawie analizy chemicznej gleby, zwykle dla azotu jest to 100–140 kg/ha, dla fosforu 50–70 P₂O₅ kg/ha, dla potasu 150–200 K₂O kg/ha. Nawozy fosforowe i potasowe podaje się przed sadzeniem rozsady, a azotowe w 2–3 dawkach pogłównie. Nie należy przesadzić z nawożeniem azotowym, gdyż jarmuż źle na nie reaguje i można tym samym obniżyć jego mrozoodporność. Istotne jest nawożenie potasowe, które pozwala na rozwijanie się mięsistych i soczystych liści. Zaleca się uzupełniać nawożenie o mikroelementy, szczególnie bor, magnez i sód.

Najczęściej uprawiany jest jako poplon po wczesnych warzywach, np. ziemniaku, marchwi, grochu, fasoli, cebuli i sałacie. Uprawy nie powinno się prowadzić w monokulturze, choć jarmuż jest rzadko porażany przez choroby i szkodniki w porównaniu z innymi roślinami kapustnymi.

Uprawa

Jarmuż można uprawiać na dwa sposoby: z rozsady i z siewu bezpośrednio do gruntu. W Polsce głównie w uprawie amatorskiej wybierana jest ta pierwsza metoda na zbiór późnojesienny. Produkcję rozsady rozpoczyna się w maju lub czerwcu od wysiewu zaprawionych nasion na rozsadnik. Gdy rośliny uzyskają 10–15 cm wysokości, zwykle po 6–8 tygodniach (przełom czerwca i lipca), sadzi się je na miejsce stałe w odległości 40 cm w rzędach odległych o 60–70 cm.

czytaj dalej...