Lucerna siewna. Dobra na poplon i jako wysokobiałkowa roślina paszowa!

1/7 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Lucerna siewna (Medicago sativa) należy do roślin motylkowatych drobnonasiennych i stanowi dobrej jakości bazę paszową w postaci zielonki, kiszonki czy słomy. Jej uprawa nie jest skomplikowana, a od 2010 r. za uprawę lucerny w plonie głównym można otrzymać dotację, tzw. specjalną płatność obszarową do powierzchni upraw roślin strączkowych i motylkowatych drobnonasiennych.

Charakterystyka

Lucerna ma silnie rozwinięty system korzeniowy dochodzący nawet do 3 m głębokości. Długie łodygi i pędy boczne zakończone są groniastymi, wydłużonymi kwiatostanami z fioletowymi, jasnoniebieskimi lub fioletowoniebieskimi kwiatami. Pęd główny, w zależności od odmiany, może dorastać do 90 cm wysokości i często jest dobrze ulistniony, co daje plon lepszej jakości.

Jest to plenna roślina zimotrwała i jak inne rośliny bobowate, żyje w symbiozie z bakteriami brodawkowymi. Z tego powodu wzbogaca glebę w azot (bakterie wiążą azot atmosferyczny) oraz poprawia jej strukturę. W krajowym rejestrze znajduje się 18 odmian, z czego jedna tylko została wyselekcjonowana w Polsce. Zagraniczne odmiany charakteryzują się lepszą jakością nasion, plennością, odpornością na choroby, głównie wertycyliozę, są za to bardziej wrażliwe na mróz. Jedyna polska odmiana, Ulstar, jest może mniej plenna, ale odporniejsza na duże spadki temperatur i dostosowana do uprawy w naszych warunkach klimatycznych.

Właściwości lecznicze i odżywcze

Lucerna niegdyś stosowana była jako roślinny lek na wiele schorowań. Posiada właściwości alkalizujące organizm, może być pomocna w leczeniu wrzodów trawiennych. Ponadto poprawia wydolność fizyczną, spowalnia procesy starzenia się organizmu, zwiększa ilość hemoglobiny we krwi, pomaga w walce z cukrzycą i stymuluje produkcję mleka (poprawia laktację). Nie powinna być jednak spożywana/stosowana dłużej niż 3 miesiące, gdyż może to powodować nadmierną kumulację witamin w organizmie – jest źródłem witamin K, A, C, B2 i E. Ponadto jest bogata w sole mineralne, głównie wapnia, potasu, magnezu i fosforu, a także zawiera duże ilości karotenu.

Pasza z lucerny stanowi tani wysokobiałkowy produkt, może występować w wielu postaciach, m.in. zielonki, kiszonki czy siana. Chętnie spożywana przez zwierzęta, jest szczególnie ważna w diecie bydła mlecznego. Skarmianie zielonki należy wykonywać stopniowo, aby przygotować mikroflorę żwacza bydła do trawienia paszy wysokobiałkowej. Zbyt intensywnie podawana lucerna może wywoływać u krów wzdęcia czy nawet wiele schorzeń układu pokarmowego prowadzących do śmierci.

Wymagania uprawowe

Lucerna preferuje stanowisko słoneczne, ciepłe, suche. Najlepiej rośnie na glebach dobrej jakości, zasobnych, przepuszczalnych, szybko nagrzewających się oraz należących do kompleksu pszennego bardzo dobrego i dobrego lub żytniego bardzo dobrego o wysokiej zasobności w wapń. Wymaga gleb o odczynie obojętnym lub lekko alkalicznym (pH=6,5–7,2), w przypadku stwierdzenia niższego pH należy przed orką zimową wykonać wapnowanie gleby (1–3,5 CaO/ha).

Pomimo wysokiej mrozoodporności lucerny, jej siewki wrażliwe są na wiosenne spadki temperatur, które mogą uszkadzać szyjki korzeniowe i powodować zamieranie (starsze rośliny, oczywiście w zależności od odmiany, wykazują dużą odporność na mróz). Nie zaleca się więc jej uprawiania w rejonach nadmorskich i górskich, gdzie panuje chłodniejsza i wietrzna pogoda. Stanowisko powinno być, przed założeniem plantacji, dobrze odchwaszczone, szczególną uwagę należy zwrócić na zniszczenie perzu i jego rozłogów. Odchwaszczanie możemy wykonywać ręcznie lub mechanicznie, lucerna bardzo źle reaguje na działanie herbicydów.

Ze względu na życie w symbiozie z bakteriami brodawkowatymi nie wymaga szczególnego nawożenia azotem, wystarczy tylko przedsiewna dawka w ilości ok. 20–25 kg/ha. Ważniejsze jest coroczne nawożenie fosforem i potasem, ok. 80–90 kg P i 120 kg K na 1 ha.

czytaj dalej...