Miód lipowy - jedna z najpopularniejszych odmian miodu nektarowego w Polsce
Rodzaje miodów różnią się smakiem i wyglądem. Poznaj ich właściwości i zastosowanie!
Zobacz także
Miód lipowy
Pożytek lipowy rozpoczyna się w pełni lata i trwa ok. 12 dni. Miód pozyskany z lipy ma konsystencję płynną, żółty kolor (często z delikatnym odcieniem zieleni) oraz ostry, gorzkawy smak. Po krystalizacji ciemnieje i zmienia barwę na jasnopomarańczową do kremowobiałej. Ze względu na wysoką zawartość kwasów organicznych, beta-karotenu i substancji antybiotycznych jest jedną z najbardziej cenionych odmian miodu, wykorzystywaną również w produkcji miodów pitnych.
Miód spadziowy
Spadź produkują owady pasożytnicze roślin – mszyce i czerwce. Szkodniki te spadziują obficiej na drzewach iglastych niż na liściastych, a w Polsce najczęściej zasiedlają jodły, nieco rzadziej świerki. Miód ze spadzi jodłowej ma zielonkawy kolor, dla świerkowego z kolei charakterystyczny jest lekko rudawy odcień. Ze względu na przewagę fruktozy nad glukozą miody spadziowe krystalizują się wolniej niż nektarowe – te pozyskane ze spadzi jodłowej zmieniają stan skupienia dopiero po kilku miesiącach. Miód spadziowy ma o wiele wyższą przewodniość elektryczną w porównaniu do kwiatowego, a w jego obrazie mikroskopowym można zaobserwować strzępki glonów i grzybów, pochodzące z powierzchni kory i liści drzew. Poza tym ten typ miodu wykazuje bardzo dobre właściwości antyseptyczne i bakteriobójcze.
Pożytek spadziowy występuje w Polsce bardzo obficie, ale nieregularnie, zazwyczaj co 4-5 lat. Najintensywniej trwa na przełomie czerwca i lipca, choć pszczoły mogą zbierać spadź jeszcze w sierpniu i wczesną jesienią. Z tego względu produkcja miodu spadziowego wymaga utrzymywania silnych pni w pasiece przez cały sezon.
Miód wielokwiatowy
Jak sama nazwa wskazuje, miód wielokwiatowy pochodzi z mieszanych pożytków nektarowych. Wyróżniamy miody wielokwiatowe z pożytków wiosennych – mają one zazwyczaj jasny kolor i łagodny smak – oraz z pożytków letnich, cechujące się ciemniejszym, brązowawym kolorem i intensywniejszym smakiem i aromatem.
Miód akacjowy
Ta odmiana miodu dzięki bardzo wysokiej przewadze fruktozy nad glukozą nie krystalizuje się nawet przez kilka miesięcy. W stanie płynnym miód akacjowy ma jasnosłomkowy kolor i jest niemal przezroczysty, po zestaleniu nabiera natomiast kremowej konsystencji i białożółtej barwy. W przeciwieństwie do większości odmian miodu charakteryzuje się delikatnym smakiem i ledwo wyczuwalnym zapachem, dlatego poleca się go zwłaszcza dzieciom. Kwiaty robinii akacjowej rozwijają się na przełomie maja i czerwca i choć dają bardzo dużo nektaru, gatunek ten jest pożytkiem zawodnym, ponieważ wiosną pąki drzew często przemarzają.
Miód wrzosowy
Wrzos stanowi niezwykle cenny – choć trudny do wykorzystywania – pożytek jesienny. Pozyskiwany z niego miód wyróżnia się nietypowym, brązowo-czerwonym kolorem. Dość szybko ulega krystalizacji i przyjmuje konsystencję galarety. Ma silny zapach oraz gorzkawy, ostry smak, a ze względu na wysoką zawartość olejków eterycznych poleca się go w chorobach układu oddechowego.
Autor: Małgorzata Długosz
Bibliografia:
- Chów i hodowla zwierząt, red. T. Szulc, UPW, Warszawa 2005, s. 31.
- Gekeler W., Pszczoły. Poradnik hodowcy, Wydawnictwo RM, Warszawa 2014, s. 103-109, 116-117, 122-123.
- Marcinkowski J., Jak prawidłowo prowadzić pasiekę, Gospodarstwo Pasieczne „Sądecki Bartnik”, Nowy Sącz 2005, s. 136-139.
- Ostrowska W., Gospodarka pasieczna, PWRiL, Warszawa 2013, s. 42-43, 155-167.
- Produkcja zwierzęca, cz. III, red. T. Nałęcz-Tarwacka, Hortpress, Warszawa 2012, s. 409-411.
