Ul warszawski – najlepszy do amatorskiej hodowli!

Zobacz także

Ule warszawskie to największe i najcięższe spośród wszystkich typów uli użytkowanych w Polsce. Są popularne zwłaszcza w pasiekach amatorskich. Znajdują zastosowanie w okolicach o uboższych użytkach i wczesnych wziątkach. Obecnie spotyka się dwa rodzaje uli warszawskich: poszerzony i zwykły, które różnią się wielkością i liczbą ramek w gniazdach i nadstawkach.

Korpus

Ul warszawski poszerzony został zaprojektowany jako leżak. Jego korpus jest na stałe połączony z dennicą i poddaszem. Ma 600 mm długości, 315 mm szerokości i 455 mm wysokości (wymiary wewnętrzne). Przednia oraz tylna ściana korpusu są ocieplane i grube na 75 mm. Ściany szczytowe składają się z desek o grubości 20 mm, przybitych do ścian bocznych na zakładkę. Główny wylot znajduje się w dole przedniej ściany, w odległości 80 mm od prawej ściany szczytowej, i ma wymiary 260 x 20 mm. Drugi, o wymiarach 160 x 20 mm, jest umieszczony naprzemianlegle w ścianie tylnej. Mostek przedwylotowy, przybity do dwóch trójkątów, pochyla się do dennicy pod kątem 30°. Można zawiesić go na wysokości wylotu lub poniżej. Dennica składa się z dwóch desek grubych na 17 mm, a przestrzeń między nimi wypełnia warstwa ocieplenia.

Najważniejszą cechą konstrukcji ula warszawskiego zwykłego, która odróżnia go od poszerzonego, jest jego mniejsza szerokość wewnętrzna (255 mm).

Ramki gniazdowe

W gnieździe ula warszawskiego poszerzonego jest miejsce na 16 wąsko-wysokich ramek o wymiarach 300 x 435 mm. Powierzchnia użyteczna pojedynczej ramki wynosi 11,40 dm², a kompletu – 182,4 dm². W ulu warszawskim zwykłym ramki gniazdowe są mniejsze – mają wymiary 240 x 345 mm i 8,95 dm² powierzchni użytecznej. W gnieździe mieści się ich 15, co łącznie daje 134,25 dm² powierzchni użytecznej.

czytaj dalej...