Żywienie gęsi. Jakie efektywne i zbilansowane?

1/3 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Żywienie gąsiąt

Młode dobrze rosną na pastwiskach przy matce. Konieczny jest stały dostęp do świeżej wody. Należy unikać jakichkolwiek jej zanieczyszczeń (obecność bakterii, m.in. chorobotwórczej E.coli, może spowodować znaczące straty w stadzie). Tuż po wylęgu pisklęta pobierają wodę i mieszankę mineralną. Po upływie doby mogą dostać pierwszą porcję paszy. W żywieniu gęsi wyróżnia się trzy okresy:

od wyklucia do 4 tygodnia życia
od 5 – 13 tygodnia życia
od 13 – 28 tygodnia życia

Zapotrzebowanie na energię i białko maleje wraz z wiekiem. Przygotowanie do nieśności trwa od 29 – 36 tygodnia życia. Po pierwszym, drugim i trzecim okresie nieśności przychodzi czas na 7 miesięczny okres bezprodukcyjny. W trakcie przygotowywania do nieśności zwiększa się udział białka i energii w paszy.

Początkowo karmę zadajemy kilka razy dziennie, stopniowo zmniejszając częstotliwość karmienia, aby zachęcić ptaki do korzystania z roślinności pastwiskowej. W intensywnym systemie chowu pasze zadaje się do woli do 3 tygodnia życia. W tym pierwszym okresie najlepiej sprawdza się świeża zielonka z dodatkiem śruty i mleka. Na początku życia (od wyklucia do 8 tygodnia) gąski charakteryzują się wysokimi przyrostami (w 8 tygodniu masa ciała może osiągnąć już 4,5 kg). Wiąże się to z intensywnym odkładaniem białka. Komponenty biała (aminokwasy) mogą być wykorzystane przez organizm gęsi tylko jeśli występują w odpowiednich proporcjach. Dla rosnących ptaków szczególne znaczenie ma suplementacja metioniny i lizyny. Najlepszym, pełnowartościowym, zawierającym wszystkie niezbędne do rozwoju aminokwasy jest białko zwierzęce, którym pasza musi być obowiązkowo uzupełniania. Ptaki potrzebują także dodatków witaminy A oraz E. Podobne wymagania stawia przed hodowcą okres nieśności. Ważne też, aby dbać o higienę karmienia. Niedojedzone resztki należy codziennie usuwać, aby gęsi nie spożyły zgniłej czy spleśniałej karmy. Od 3 tygodnia można wprowadzić rośliny okopowe, a od 4 tygodnia zielonkę podaje się do woli. Od 8 tygodnia pastwisko staje się już głównym źródłem pożywienia. Najlepiej jeśli jego główną komponentę stanowią wysokiej jakości trawy, rośliny motylkowe i zioła (krwawnik, pokrzywa, skrzyp polny). Pasze treściwe skarmiane są wówczas w niewielkiej ilości.

Tucz

Rozpoczyna się w 8 tygodniu i trwa do trzech tygodni, lub do ukończenia 6 miesiąca życia, co jest obecnie bardziej opłacalne (dodatkowy dochód z pierza). Młode gęsi odchowuje się jako polskie gęsi owsiane. Wydajność rzeźna powinna wynieść około 65%.

Żywienie gęsi można podzielić na dwa okresy:

zimowania
przygotowania do nieśności.

Okres zimowania

Kończy się wzrost ptaków, spadają więc także wymagania żywieniowe. Trzeba tylko pilnować, aby gęsi nie traciły na masie. Należy zaspokajać utrzymujące się wysokie zapotrzebowanie energetyczne związane z odkładaniem się tkanki tłuszczowej. W tym okresie podstawę żywienia stanowią ziemniaki parowane, marchew, buraki, siano, kiszonki oraz dodatek ok 100 g śrut zbożowych (najlepiej owsa).

Okres nieśności

Nieśność jest sezonowa i trwa od początku stycznia do lipca. W tym okresie samica znosi ok 60 – 70 jaj. Gęsi hodowlane nie powinny być żywione jak te do tuczu. Odkładanie się nadmiaru tkanki tłuszczowej wpływa bowiem negatywnie na rozwój narządów rozrodczych i płodność. Zatuczone gęsi znoszą mniej jaj. Dawkę energii w paszy należy więc obniżyć po okresie intensywnego wzrostu. W czasie nieśności gęsi żywi się nieco obficiej. W dawce pokarmowej zwiększa się udział paszy treściwej. Wzrasta zapotrzebowanie na składniki białkowe. W związku z tym w paszy powinny znaleźć się nasiona roślin strączkowych oraz dodatki wyższej jakości białka zwierzęcego. Pamiętać należy także o suplementacji witamin i minerałów. Niedobory w tym zakresie zmniejszają przyrosty oraz predysponują do różnych chorób. Na początku okresu wysiadywania gęsi powinny otrzymywać wyłącznie ziarno i mieć stały dostęp do wody.

W przypadku niedoborów witaminowo – mineralnych lub za małej podaży i nieodpowiedniej jakości białka można u gęsi zaobserwować zjawisko kanibalizmu. Choroba polega na wyskubywaniu piór wokół steku. Takie zachowanie przynosi straty w hodowli powodując nawet upadki z powodu niedokrwistości. W takich przypadkach oprócz suplementacji mieszankami mineralnymi zaleca się podanie śruty owsianej.

Bibliografia:

D.Jamroz, A.Potkański, W.Podkówka, J.Chachułowska, Żywienie zwierząt i paszoznawstwo, PWN, 2009 r.

J.Jankowski (red.), Hodowla i użytkowanie drobiu, Wydawnictwo PWRiL, 2012 r.

S.Smulikowska, A. Rutkowski (red.), Normy żywienia drobiu, Instytut Fizjologii i Żywienia Zwierzą PAN, 2005 r.

A.Lipiec, R.K.Pisarski, Paszoznawstwo, Wydawnictwo UP Lublin, 2010 r.

M.Dymnicka, J.L.Sokół (red.), Podstawy żywienia zwierząt, Wydawnictwo SGGW, 2001 r.