Gęś tuluska – mięsna, nieśna lub ozdobna rasa gęsi

Zobacz także

Gęś tuluska jest najcięższą i zarazem jedną z najładniejszych ras gęsi. Choć została wyselekcjonowana jako rasa typowo mięsna, obecnie utrzymuje się ją głównie w celach ozdobnych. Poniżej prezentujemy najważniejsze wskazówki dotyczące utrzymania i żywienia gęsi tuluskich w zależności od kierunku ich użytkowania.

Pokrój

Te efektowne ptaki zawdzięczają swoją nazwę miejscowości, z której się wywodzą – Tuluzie we Francji. Przedstawicieli rasy tuluskiej łatwo rozpoznać po masywnym tułowiu z podbrzuszem opuszczonym niemal do ziemi. Samice osiągają wagę 8-10 kg, samce natomiast – do 12 kg. Zarówno u gęsi, jak i u gąsiorów występują charakterystyczne podgardla (tzw. sakiewki), które u osobników męskich są większe. Ptaki mają szerokie, łagodnie zaokrąglone grzbiety, grube szyje, krótkie ogony oraz skrzydła przylegające ściśle do boków. Ich upierzenie przybiera brązowoszary kolor, jedynie na podbrzuszu pozostaje białe. Dzioby i skoki są jasnopomarańczowe, podobną barwę mają też obwódki wokół oczu.

Płodność i rozród

Gęsi tuluskie cechują się niską nieśnością i niezbyt wysoką płodnością. W jednym sezonie samica znosi 20-40 jaj o masie 170-210 g. Aby zwiększyć procent zapłodnionych jaj, należy w okresie lęgowym udostępnić ptakom zbiornik wodny, w którym będą mogły pływać. Nie musi być on głębszy niż 0,5 m, a jego powierzchnia zależy od liczebności stada – na jednego ptaka powinno przypadać 0,5 m² basenu. Pamiętajmy również, że większość gatunków gęsi wykazuje tendencję do monogamiczności – aby gąsior krył wszystkie samice, zaprzyjaźnianie ptaków powinno odbywać się późnym latem, w okresie spoczynkowym. Warto mieć też na uwadze fakt, że gęsi tuluskie nie są cierpliwymi kwokami, dlatego często zachodzi konieczność podkładania ich jaj pod bardziej wytrwałe gęsie mamki.

czytaj dalej...