Lnica pospolita – chrońmy bydło przed lwimi paszczami!
Kielisznik zaroślowy – opisujemy sposoby zwalczania tego zawziętego chwastu
Zobacz także
Pędy kielisznika zaroślowego spowijają żywopłoty, pnie drzew i zarośla. Wtapiają się w krajobraz ogrodów i upraw. Tylko latem wyróżniają go białe, kielichowate kwiaty. Kielisznik zawiera wiele trujących substancji, które mogą szkodzić zwierzętom, choć swego czasu w medycynie ludowej liście i kłącza znalazły zastosowanie jako środki przeczyszczające. Roślina potocznie nazywana jest także: dzwonkiem, trąbą anielską, lilią płotową, wilcem, wiłkiem i powijaczem.
Kielisznik zaroślowy (Calystegia sepium) jest gatunkiem wieloletniej rośliny należącej do rodziny powojowatych. Nazwa pochodzi od greckich słów „calyx” – kielich oraz „stege” – dach i odnosi się do charakterystycznej stożkowej budowy kwiatów.
Wilec występuje na terenie całej Europy. W Polsce jest rośliną pospolitą. Rośnie na niżu i na pogórzu. Porasta wilgotne lasy, zarośla, brzegi wód, przydroża, a także ogrody, wyjątkowo chętnie oplatając żywopłoty. Preferuje gleby gliniaste, bogate w składniki pokarmowe i azot. Zachwaszcza głównie uprawy kukurydzy i przydomowe ogrody.
Opis botaniczny
Łodyga kielisznika ma postać pełzającego kłącza, które wije się po ziemi lub lewoskrętnie wzdłuż innych roślin. Osiąga długość od 1 do 3 m. Ze względu na wijące pędy często mylony jest z powojem polnym. Liście kielisznika są dość długie, mają nawet do 15 cm i kształt sercowo-jajowaty.
Owadopylne kwiaty wyrastają z kątów liści, są duże, białe i kielichowate. Nie wydzielają zapachu. Podkwiatki mają kształt sercowo-jajowaty i są ostro zakończone. Kielisznik kwitnie od czerwca do września. Kwiaty zamykają się w pochmurne dni, a otwierają w pogodne. Owoc kielisznika stanowi torebka, w której znajdują się czarne, kuliste nasiona częściowo rozsiewane przy udziale wody. Siewka ma bardzo krótką część dolną pędu, z której wyrastają dwa liścienie, silnie, pierzaście unerwione, w kształcie nerkowatym. Kolejne liście są podobne do pierwszych, choć mają kształt bardziej strzałkowaty.
Zastosowanie w ziołolecznictwie
W medycynie ludowej wykorzystywane były liście i kłącza kielisznika zaroślowego. Liście należało zbierać latam, kłącza zaś jesienią. Wśród cennych substancji, które zawiera kielisznik można wymienić: śluzy, garbniki, żelazo oraz magnez. Obecnie w ziołolecznictwie jest ceniony ze względu na działanie oczyszczające i żółciopędne. Stosowany jest jako środek przeczyszczający. Najczęściej sporządza się odwary i napary z ziela, które poprawiają perystaltykę jelit, działają przeczyszczająco, moczopędnie, przeciwgorączkowo i zwiększają wydzielanie żółci. Kielisznik jest rośliną słabo toksyczną, dlatego przy samodzielnym stosowaniu należy zachować ostrożność lub skonsultować się z lekarzem.
Szkodliwość
Korzeń i części zielone kielisznika zawierają glikozyd ‒ konwuloaminę, a kłącza alkaloid – konwolaminę. Z tego powodu roślina jest silnie trująca dla zwierząt, choć do zatruć nie dochodzi zbyt często ze względu na nieprzyjemny smak. Objawami zatrucia u zwierząt są: biegunka, zwiększona pobudliwość, a nawet porażenie ośrodkowego układu nerwowego.
czytaj dalej...
