Łubin Mister – bardzo dobrze plonująca odmiana łubinu żółtego
Łubin Baryt – najwyższy ze wszystkich odmian łubinu żółtego
Zobacz także
Łubin Baryt to niesamokończąca odmiana łubinu żółtego wyhodowana przez Poznańską Hodowlę Roślin Tulce.
Cechy charakterystyczne
Baryt wydaje bardzo duże i regularne plony. W 2011 roku plonował na poziomie 105% wzorca, natomiast w 2013 średni plon nasion utrzymywał się na poziomie 107% wzorca.
Charakteryzuje się średnią zawartością tłuszczu w nasionach (na poziomie 6,3%) i bardzo dużą zawartością białka w suchej masie beztłuszczowej (na poziomie 43%). Podobnie masa 1000 nasion jest większa od średniej.
To najwyższa ze wszystkich odmian łubinu żółtego. Rośliny z kwiatami barwy pomarańczowożółtej rosną dość wysokie, do ok. 60-80 cm. Ich szare nasiona są średniej wielkości. Okres wegetacyjny trwa 114 dni.
Odmiana ma wczesne terminy kwitnienia i dojrzewania, ale jest termoneutralna i mało wrażliwa na opóźnienie terminu siewu. Dodatkowo jest odporna na wyleganie, ma małą skłonność do pękania i osypywania nasion. Optymalna obsada roślin wynosi ok. 90 roślin/m2.
Ze względu na niewielką ilość alkaloidów uznaje się go zarówno za odmianę nasienną, jak i uprawianą na paszę. Zielonkę można też przyorać jako nawóz, wzbogacając glebę w materię organiczną i aż 200 kg azotu.
Wymagania
Łubin żółty posiada najmniejsze wymagania glebowe i może być uprawiany na terenie całego kraju. Dobrze plonuje na kompleksach żytnich, jednak najpowszechniej jest uprawiany na słabszych stanowiskach. Ma duże znaczenie jako typowa roślina gleb lekkich.
Odporność
Odmiana wykazuje małą podatność na choroby, szczególnie na fuzariozy i choroby wirusowe.
Autor: Justyna Czerwieniec
Bibliografia:
- „Białko rośnie w polu” Osiecka Agnieszka, [w:] „Tygodnik Rolniczy”, nr 15, 15 kwietnia 2011, s. 28-31.
- „Łubin żółty z Listy Zalecanych Odmian” Kalinowski Marek, [w:] „Tygodnik Poradnik Rolniczy, nr 6 (507), 9 lutego 2014, s. 22.
- „Szczegółowa uprawa roślin” pod red. Jasińskiej Zofii i Koteckiego Andrzeja, Wydawnictwo Akademii Rolniczej we Wrocławiu, Wrocław 1999, tom II, s. 36-38.
