Łubin Karo – gorzka roślina o niebieskich kwiatach

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Łubin Karo to tradycyjna gorzka (rozgałęziająca się) odmiana łubinu wąskolistnego. Została wpisana do krajowego rejestru w 2001 roku.

Cechy charakterystyczne

Karo to dość dobrze plonująca odmiana, a przy tym ma małą skłonność do pękania i osypywania nasion. W latach 2007-2009 średni plon nasion utrzymywał się na poziomie 102% wzorca. Rośliny o niebieskich kwiatach osiągają wysokość ok. 70 cm. Okres ich wegetacji trwa 112 dni.

Karo charakteryzuje się małą zawartością tłuszczu w nasionach (na poziomie 6,7%) i średnią zawartością białka w suchej masie beztłuszczowej (na poziomie 30,5%).

Odmiana o dużej zawartości alkaloidów. Z tego powodu nadaje się wyłącznie na uprawę nasienną, nie nadaje się na zielonkę. Może być jedynie wykorzystywana jako pasza dla ryb.

Wymagania

Uprawa możliwa jest na terenie całego kraju, za wyjątkiem pobrzeża Bałtyku oraz północnego pasa Warmii i Mazur, a także pogórza. Łubin wąskolistny plonuje najlepiej w północnych regionach Polski. Uprawiany jest na glebach kompleksów żytniego bardzo dobrego i dobrego.

Zaleca się jego uprawę jako poplony ścierniskowe, na terenach gdzie zwierzyna łowna powoduje w straty w uprawach.

Odporność

Odmiana o niewielkiej odporności na choroby, szczególnie na fuzariozy.

Autor: Justyna Czerwieniec

Bibliografia:

„Łubin wąskolistny – gatunek niewykorzystanych możliwości” dr Stawiński Stanisław, [w:] „Rośliny strączkowe i motylkowate drobnonasienne”, wyd. Biznes-Press sp. z o.o., Warszawa, marzec 2010, dodatek do dwutygodnika „Agro Serwis”, s. 25-27.
„Łubin wąskolistny można uprawiać na Lubelszczyźnie” Rysak Wojciech, [w:] „Lubelskie Aktualności Rolnicze”, nr 7/2014 (287), s. 20-21.
„Szczegółowa uprawa roślin” pod red. Jasińskiej Zofii i Koteckiego Andrzeja, Wydawnictwo Akademii Rolniczej we Wrocławiu, Wrocław 1999, tom II, s. 36-38.
„W strączkowych drzemie potencjał” dr Wiatr Kazimierz, Dolata Agnieszka, [w:] „Top Agrar Polska”, nr 3/2008, s. 134-137.