Śliwa Królowa Wiktoria – stara angielska odmiana polecana do przydomowych sadów

1/3 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Śliwa Królowa Wiktoria należy do starych odmian angielskich, które już dawno temu rozpowszechniły się na całą Europę oraz na Stany Zjednoczone. Dziś jednak zaczyna być ona wypierana z produkcji towarowej, ponieważ jest dosyć wrażliwa na mróz i łatwo choruje. Stąd też najchętniej uprawia się ją w przydomowych sadach, aby rodzone przez nią śliwki wykorzystać przykładowo do kompotów.

Wymagania

Odmiana ta będzie potrzebowała gleby zasobnej w substancje odżywcze. Poza tym wymaga ona ciepłych i osłoniętych stanowisk, bo inaczej przemarznie. W jej wypadku należy także przerzedzać zawiązki, ponieważ niewykonanie tego zabiegu doprowadzi do drobnienia owoców. Oprócz tego jest to śliwa samopłodna, sama będąca świetnym zapylaczem. Najlepiej zniesie umiarkowane warunki klimatyczne, bo zarówno zbyt wiele deszczów, jak i susza mogą jej szkodzić.

Drzewo

Śliwa Wiktoria jest drzewem, którego siła słabnie wraz z wiekiem. Ciekawym jest, że będzie ona plonowała niezwykle obficie, ale za to zazwyczaj tak co dwa lata. Korona, którą wytworzy, będzie raczej kulista, choć nieregularna – znajdzie się w niej mnóstwo swobodnie zwisających gałęzi. Często też będą się one przewieszać pod ciężarem owoców.

Owoce

Odmiana ta zaczyna plonować nawet w dwa lata od posadzenia. Jednak mimo tego, że zrodzi mnóstwo śliwek, to będą one miały raczej średnie walory smakowe. Co prawda miąższ jest w miarę słodki, ale za to mało soczysty i aromatyczny; w lata zimne i wilgotne zaś staje się wręcz wodnisty. Problematyczne bywa też oddzielenie pestki, która często jest związana z miąższem. Ogólnie owoce te są kształtu jajowatego, dosyć podobne do węgierek. Zazwyczaj osiągną wagę ok. 35 g. Skórka zaś ma charakterystyczny różowobordowy kolor i pokryta jest lekko niebieskim nalotem.

Zbiór

Wiktoria to odmiana dojrzewająca nierównomiernie – zaczyna plonować pod koniec sierpnia, ale ostatnie owoce wyda nawet na początku września, dlatego dobrze jest zbierać je na dwa razy. Ważne jest to, że śliwki zradzane przez to drzewo nie nadają się do transportu, a gdy pada deszcz, zaczynają mięknąć, pękać i gnić.

Odporność

Śliwa ta łatwo podda się chorobom, szczególnie brunatnej zgniliźnie czy rakowi bakteryjnemu. Dobrze wtedy użyć fungicydów miedziowych. Drzewo to jest też chętnie atakowane przez osy.

Autor: Dagmara Deska

Bibliografia:

Czarnocka A. (red.), „Program ochrony roślin sadowniczych 2014”, wyd. Hortpress, Warszawa 2014 r., s. 134–138.

Hodun G., „Śliwy”, wyd. Działkowiec, Warszawa 2008 r., ss. 9, 23.

Pieniążek S. A. (red.), „Sadownictwo”, PWRiL, Warszawa 2000 r., s. 74.

Rejman A. (red.), „Pomologia”, PWRiL, Warszawa 1994 r., s. 231–232.

Sitarek M., „Uprawa śliw”, wyd. Plantpress, Kraków 2006 r., s. 40–41.