Bydło salers – jedna z najstarszych francuskich ras. Charakterystyka i metody hodowli

1/4 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Bydło salers należy do grupy ras mięsno-mlecznych dużego kalibru. Te długowieczne, odporne i płodne zwierzęta były pierwotnie hodowane na pastwiskach Masywu Centralnego. Obecnie stopniowo zyskują popularność również poza Francją jako bydło doskonałe do opasu w systemie ekstensywnym.

Pochodzenie i występowanie

Swoją nazwę rasa zawdzięcza miasteczku Salers, w okolicach którego odkryto rysunki naskalne, przedstawiające zwierzęta o pokroju przypominającym dzisiejsze bydło salers. Ta prawdopodobnie najstarsza z francuskich ras bydła dopiero w drugiej połowie XX w. wywędrowała poza Francję – do Hiszpanii, Portugalii, Belgii, Niemiec, Polski, Australii, Afryki i obu Ameryk.

Pokrój

Buhaje osiągają 155 cm w kłębie i ważą 1100-1300 kg, krowy z kolei dorastają do 145 cm w kłębie przy masie 650-850 kg. Przedstawiciele obu płci mają zwartą sylwetkę z tułowiem wpisanym w prostokąt i mocne kończyny. Ozdobę ich dużych, szerokich głów stanowią charakterystyczne, lirowate rogi, ustawione poziomo. Sierść bydła salers jest długa i kędzierzawa, a umaszczenie – jednolite, ciemnoczerwone, niekiedy też czarne, zawsze z białą plamą na końcówce ogona i jaśniejszą śluzawicą.

Płodność i rozród

Dużą zaletą tej rasy jest wysoka płodność. Ciąże i porody przebiegają bez komplikacji, cielęta mają niewielką masę (36-38 kg) i są bardzo żywotne, a krowy cieszą się opinią wyjątkowo troskliwych matek. Młode rosną szybko – dobowe przyrosty buhajków utrzymywanych w systemie opasowym osiągają 1250 g.

Wartość

Bydło salers osiąga niższą wydajność rzeźną od ras typowo mięsnych – kształtuje się ona na poziomie 56-58%, maksymalnie 63%. Zwierzęta dostarczają marmurkowate mięso bardzo dobrej jakości. W okresie laktacji krowy oddają 3050 kg mleka. Rekompensatą za niewielką wydajność mleczną i rzeźną są niskie wymagania pokarmowe i wysokie zdolności adaptacyjne, które pozwalają na utrzymywanie bydła na pastwisku przez cały rok. Mimo swoich zalet rasa salers nie zyskała jednak w Polsce popularności. W 2000 r. jej krajowe pogłowie liczyło 588 osobników, w 2008 r. – już 446.

Autor: Małgorzata Długosz

Bibliografia:

Nowicki B. i in., „Rasy zwierząt gospodarskich”, PWN, Warszawa 2011 r., s. 43-44.

Pawlak H., „Znane i mniej znane rasy bydła”, Pro Agricola Sp. z o. o. , Gietrzwałd 2013 r., s. 25-27.

Pogorzelska J., Miciński J., „Rasy: zdolność adaptacyjna i smak mięsa”, „Top Agrar. Poradnik Eksperta”, wydanie I, Warszawa 2011 r., s. 12-15.

Sambraus H.H., „Rasy zwierząt gospodarskich”, wyd. Multum, Warszawa 2000 r., s. 63.