Jak uprawiać koniczynę perską? Poznaj najważniejsze zasady

1/5 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

W polskich warunkach klimatycznych koniczyna perska (Trifolium resupinatum) jest wielokośną, jednoroczną, jarą rośliną pastewną. Może również występować w formie ozimej. Wykorzystywana jest wyłącznie w uprawie polowej. Pochodzi z Persji i Afganistanu. Zalicza się do niej cztery populacje geograficzne: amerykańską, hiszpańską, irańską i portugalską. Do najważniejszych odmian botanicznych należy: typicum, suaveolens i clussi.

Cechy charakterystyczne i wykorzystanie

Korzeń koniczyny perskiej jest palowy, krótki i z dużą liczbą korzeni bocznych, które są mocno rozgałęzione. Łodygi są wzniesione i puste wewnątrz. Osiągają wysokość do 70 cm, ich powierzchnia jest gładka i nieowłosiona, a kolor zielony lub z antocyjanowym zabarwieniem u nasady. Łodygi mają skłonność do wylegania, najbardziej podatne są na nie w pierwszym pokosie. Liście są trójlistkowe i długoogonkowe, a listki środkowe są dłuższe od bocznych i mają jajowaty kształt. Ich kolor jest zielony z odcieniem niebieskawym, mają też woskowy nalot, a na brzegach są łagodnie ząbkowane. Kwiatostany koniczyny perskiej mają postać główki, są osadzone na cienkich szypułkach i mają długość 3–5 cm. Wyrastają z kątów liści i wierzchołków pędów. Mają kulisty kształt i składają się od 25 do 40 kwiatów, które są drobne i mają długość 5–7 mm. W zależności od formy botanicznej koniczyna perska może mieć barwę różowofioletową, purpurowofioletową, bladoróżową lub białą. Kwiaty są obcopylne, ale mogą też występować formy samopylne. Jej miodniki wydzielają nektar o przyjemnym zapachu, dlatego też jest chętnie zapylana przez owady (np. pszczoły miodne). To bardzo miododajny gatunek. Owoc koniczyny perskiej stanowi jedno- lub dwunasienny strąk, a jej nasiona są drobne i mają jajowatoowalny kształt. Mogą mieć kolor żółty, kanarkowy, oliwkowy, brązowy, fioletowy lub szary. Masa 1000 nasion wynosi od 1,2 do 1,8 g.

Koniczyna perska wykazuje małą zawartość suchej masy, dlatego też nie nadaje się na siano. Odznacza się szybkim tempem wzrostu, dlatego też można z niej zbierać 3–4 pokosy, a przy sprzyjających warunkach wodno-glebowych nawet 5. Jej czas użytkowania wynosi 1 rok.

Odmiany

W krajowym rejestrze według COBORU jest wpisana jedna odmiana koniczyny perskiej – Accadia. Jej hodowcą jest firma S.I.S. Societa Italiana Sementi.

Wymagania

Koniczyna perska jest rośliną dnia długiego, ma duże wymagania wodne i cieplne. Kiełkowanie rozpoczyna w temperaturze 6°C, a do prawidłowego wzrostu i rozwoju potrzebuje odpowiedniej ilości wody. Najlepiej, gdy obfite opady są połączone z wysoką temperaturą, ponieważ koniczyna rośnie wtedy szybko i można z niej zebrać od 4 do 5 pokosów.

Pod uprawę koniczyny perskiej najlepiej nadają się gleby należące do kompleksu pszennego bardzo dobrego i dobrego oraz żytniego bardzo dobrego, które są żyzne oraz zasobne w składniki pokarmowe. Można ją również uprawiać na kompleksie zbożowo-pastewnym mocnym, który jest wilgotny.

Uprawa i siew

Koniczyna perska nadaje się do uprawy w plonie zarówno głównym, jak i wtórnym. Najczęściej wsiewa się ją w zboża jare, które pełnią funkcję rośliny ochronnej. Może być też uprawiana po roślinach okopowych na oborniku. Pole przeznaczone pod jej uprawę musi być dokładnie odchwaszczone. Glebę po zbiorze przedplonu można włókować, bronować lub kultywatorować, a przed siewem należy wykonać orkę siewną na głębokość 15–18 cm.

czytaj dalej...