Uwaga na blekot pospolity – trujący chwast upraw szerokorzędowych!
Podbiał pospolity – lecznicza roślina, zwiastun wiosny i zasnuwający uprawy chwast
Zobacz także
Zastosowanie w ziołolecznictwie
Podbiał jest cenną rośliną zielarską. W fitoterapii wykorzystuje się jego liście i kwiaty. W liściach i nieco w mniejszej ilości w kwiatach występują garbniki, flawonoidy, cholina, sole mineralne (wapń, magnez, fosfor, żelazo, sód, cynk), gorycze, kwas kawowy i ferulowy, olejek eteryczny, fitosterole, związki cukrowe i śluzy.
Od starożytności podbiał był wykorzystywany jako środek przeciwkaszlowy. Sławił go w I w p.n.e. Hipokrates, a później także Pliniusz Starszy. Dioskurydes i Galen. Starożytni lekarze z początków ery, zalecali wdychanie dymu ze zwiniętych listków rośliny, który miał uśmierzyć kaszel. W średniowieczu podbiał należał do roślin tytoniowych. Jego rozdrobnione i ususzone liście, często w połączeniu z lawendą, rozmarynem i tymiankiem, palono w chorobach układu oddechowego.
Liście i kwiaty podbiału mają działanie przeciwkaszlowe, przeciwzapalne, antyseptyczne, regenerujące tkanki, rozluźniające, rozrzedzają śluz. Działają moczopędnie i napotnie, a dzięki dużej zawartości saletry ‒ rozkurczowo. Podbiał jest zalecany w formie naparu, nalewki lub syropu w chorobach górnych dróg oddechowych. Okaże się także pomocny przy zapaleniu gardła, chrypce, zapaleniu płuc i oskrzeli, suchości w gardle, astmie i krzemicy.
Kwiaty grzybienia przerabiane są na syrop przeciwkaszlowy, liście są natomiast składnikiem mieszanek ziołowych, które są szczególnie polecane dla dzieci, młodzieży i osób starszych przy leczeniu wszelkich zapaleń i nieżytu (m.in. Pectosan).
Herbatę z kwiatów lub liści można stosować także pomocniczo przy pylicy oraz rozedmie płuc. Taki napar dodatkowo oczyszcza błony śluzowe, ułatwia odkrztuszanie, a syrop uzyskany z podbiału nawilży śluzówki. Zewnętrznie można stosować świeże liście podbiału. Pomagają przy skaleczeniach, zapaleniu żył, działają przeciwzapalnie i chłodząco w razie poparzeń i rumieni.
Pozyskiwanie surowca zielarskiego polega na zbieraniu liści i koszyczków kwiatowych. Kwiaty zbiera się wczesną wiosną, w marcu i kwietniu, gdy są świeżo rozwinięte. Nie należy zbierać kwiatów przekwitających, bo te podczas suszenia wysypują się z koszyczków. Dobrze jest zwrócić uwagę na miejsce występowania rośliny, ponieważ rośliny, które rosną w miejscach dobrze nasłonecznionych, zawierają więcej substancji leczniczych.
Kwiat powinno się suszyć w suszarniach podgrzewanych, bo tylko tak jesteśmy w stanie zapewnić odpowiednią temperaturę suszenia, która początkowo powinna mieć ok. 50°C, potem nieco mniej ok. 45°C. Dzięki prawidłowemu zasuszeniu kwiaty powinny zachować naturalny kolor.
Liście zrywa się nieco później ‒ w maju i w czerwcu, gdy są młode i zdrowe. Ucina się same blaszki bez ogonków. Jeśli zbieramy je w późniejszym czasie, to powinniśmy uważać na te z rdzawymi lub brązowymi plamami, które są oznaką choroby. Liście podobnie jak kwiaty nie poddają się łatwemu suszeniu. Można je suszyć w suszarniach naturalnych, ale przy zachowaniu odpowiedniego przewiewu. Przed wysuszeniem należy je oczyścić. Można listki nawlec na grubą nić. Wysuszone liście powinny zachować kolor i nie kruszyć się.
W pielęgnacji napar z podbiału można stosować w przypadku łupieżu i włosów przetłuszczających się. Nalewkę z podbiału zmieszaną z woda szałwiową zaleca się stosować do cery tłustej.
czytaj dalej...
