Rdest kolankowy, szczawiolistny - opis, występowanie i zwalczanie
Wierzbówka kiprzyca – chwast pięknie ukwiecający łąki
Zobacz także
Wierzbówka kiprzyca nie może poszczycić się możliwością szybkiego rozprzestrzeniania – wysiewa się niemal na miejscu. Może się wydawać, że z tego względu nie powinna stanowić zagrożenia dla roślin uprawnych, ale nic bardziej mylnego – tworzy tak duże i zwarte kępy, że okoliczne rośliny nie mają szans na przetrwanie.
Charakterystyka
Jest to jednoroczna roślina jara. Jej siewki pojawiają się wiosną. Jest bardzo charakterystyczna, przez co trudno jej nie zauważyć, zwłaszcza, że najmniejsze dorosłe egzemplarze mają 50 centymetrów długości, a największe dorastają aż do 1,5 metra. Najczęściej rośnie w dużych łanach lub kępach, w których stopniowo zagłusza inne rośliny – głównie ze względu na swój duży pokrój. Wykazuje dużą konkurencyjność w wyścigu o wodę i składniki odżywcze, więc jest naprawdę niebezpiecznym chwastem.
Wierzbówka kiprzyca jest niezwykle podobna do wierzbownicy kosmatej – ma takie same kwiaty i bardzo podobną, wzniesioną łodygę. Cechą rozróżniającą obie rośliny są liście – górne liście wierzbówki są iglaste, bardzo wydłużone i przyjmują lekko fioletowy, lawendowy kolor. Niższe liście są w kolorze żywej zieleni, na spodniej stronie można bardzo wyraźnie zauważyć bieg siatki unerwienia. Wszystkie liście są umieszczone na łodydze na niewielkich ogonkach. Łodyga może nabiegać czerwonym lub purpurowym kolorem, jest naga bądź bardzo słabo owłosiona.
Kwiaty pojawiają się w górnej części łodygi, na szypułkach, są bardzo nietrwałe – czas kwitnienia to przełom lipca i sierpnia. Kwiatostanem jest bardzo luźne grono, które składa się z kwiatów o grzbiecistej budowie. Płatki korony mają fioletowy kolor i odwrotnie jajowaty kształt. Owocem wierzbówki kiprzycy są bardzo liczne nasiona, otoczone wyraźnym, białym puchem.
Występowanie
Jest to atrakcyjna roślina ozdobna łąk i pastwisk. Ze względu na swój ładny pokrój i spory rozmiar, jest prawdziwą ozdobą. Porasta głównie nieużytki, odłogi, rowy, lasy iglaste i skraje pól. Występuje na terenie całego kraju, ale nie jest zbyt częsta. Preferuje gleby o dużym poziomie próchnicy, żyzne, zagospodarowane. Lubi stanowiska nawożone mineralnie i obornikiem. Z tego względu można potraktować ją jak roślinę wskaźnikową dużej zawartości azotu w glebie.
Szkodliwość
Nie opracowano szczegółowych, oficjalnych progów szkodliwości dla wierzbówki kiprzycy. Roślina bardzo rzadko pojawia się w uprawach, w niewielkim stopniu może porastać skrajne powierzchnie pól uprawnych, jako że często porasta miedze. Większy problem stanowi na łąkach, szczególnie tych przeznaczonych na siano dla zwierząt gospodarskich – może zagłuszyć bardziej wartościowe odżywczo rośliny. Sama nie jest trująca ani szkodliwa, ale w swoim zielu nie zawiera składników wartościowych dla zwierząt.
czytaj dalej...
