Jak zwalczyć żółtlicę drobnokwiatową? Podpowiadamy!

1/3 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Genetycznie pochodzi z Peru, gdzie była typową rośliną porastającą Andy. Dopiero w XVIII wieku sprowadzono żółtlicę drobnokwiatową do Europy, mając na względzie wyłącznie jej łady pokrój. Początkowo była tylko atrakcyjnym eksponatem w ogrodach botanicznych w Madrycie i Paryżu, obecnie możemy ją zobaczyć na niemal każdym polu i w ogrodzie warzywnym. Wystarczyło jej kilkadziesiąt lat, żeby rozprzestrzenić się po kontynencie i stać się bardzo pospolitym, uciążliwym chwastem.

Charakterystyka

Jest to jednoroczny, jary chwast, który nie przetrzymuje przymrozków. Żółtlica drobnokwiatowa jest ciepłolubna – wschody rozpoczynają się późną wiosną, a okres wegetacji trwa aż do końca jesieni. Rozwija się niezwykle szybko – w ciągu jednego sezonu potrafi wydać nawet pięć lub sześć pokoleń, ponieważ do pełnego rozwoju wystarczą mu zaledwie 4 tygodnie. Osiąga wysokość od 10 do aż 80 centymetrów.

Żółtlicę trudno pomylić z jakimkolwiek innym chwastem. Na jej bujnej, rozgałęzionej łodydze znajdują się duże, jajowate liście, które mogą wyglądem przypominać dobrze rozwinięte liście bazylii, są osadzone naprzeciwlegle, na małych, delikatnie owłosionych ogonkach. Im wyżej, tym liście stają się coraz bardziej wydłużone i lancetowate, co sprawia, że ich szerokości wahają się aż od 0,5 do ponad 5 centymetrów. Po przyjrzeniu się z bliska, można na nich dostrzec wyraźne ząbkowania na brzegach oraz nerwy boczne i środkowe.

Kwitnienie jest bardzo długie, zaczyna się pod koniec kwietnia, a kończy wraz z pierwszym przymrozkiem, w czasie którego cała roślina ginie. Kwiaty pojawiają się u szczytu łodygi, na długich szypułkach i układają się w niewielki baldach. Koszyczki są otoczone mikroskopijnej wielkości białymi płatkami, które mają kształt języczkowaty. Są to kwiaty żeńskie, których na jednej roślinie jest zazwyczaj pięć lub sześć. Kwiaty wewnętrzne są rurkowate, żółte, zazwyczaj męskie, ale zdarzają się także obupłciowe. Od momentu zakwitnięcia przez około dwa tygodnie roślina wytwarza od 5 do 10 tysięcy niełupek o długości nieco większej niż milimetr. Nasiona mogą przezimować w ziemi około dwa lata i w tym czasie nie tracą zdolności do wschodów.

Jedyną cechą wyróżniającą żółtlicę drobnokwiatową od innych żółtlic jest bardzo delikatne owłosienie. Włoski pokrywające łodygi, szypułki i liście pozostałych gatunków, zwłaszcza żółtlicy owłosionej, są dużo bardziej gęste, szczeciniaste i bardzo kłujące.

Występowanie

Roślina pojawia się na terenie całego kraju. Preferuje gleby próchnicze i żyzne, często wybiera czarnoziemy i ziemie gliniaste, ale rozwija się również na mniej urodzajnym podłożu. Jej wzrost i bujność w dużej mierze są zależne od poziomu przepuszczalności i przewiewności gleby. Szczególnie często pojawia się na stanowiskach nawożonych azotem i wapnowanych, ponieważ do rozwoju potrzebuje węglanu wapnia.

Najczęściej zachwaszcza ziemniaki, inne rośliny okopowe i kukurydzę. Stanowi również poważny problem w ogrodach warzywnych, wśród upraw szerokorzędowych.

Szkodliwość

Chociaż nie ma opracowanych progów szkodliwości, nie ulega wątpliwości, że żółtlica drobnokwiatowa jest jednym z najbardziej uciążliwych i szkodliwych chwastów, jakie pojawiają się na polu i w ogrodzie. W ciągu kilku tygodni potrafi się rozprzestrzenić aż do kilkuset egzemplarzy na powierzchni metra kwadratowego. Stanowi poważną konkurencję dla roślin uprawnych, pobiera szczególnie dużo wody, azotu i wapnia.

czytaj dalej...