Bieluń dziędzierzawa – efektywnie walczymy z diabelskim zielem!

1/3 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Bieluń jadowity, czarcie albo diabelskie ziele, durna rzepa, świńska wesz – niemal wszystkie ludowe nazwy bielunia dziędzierzawy brzmią jak alarm ostrzegawczy. I słusznie, gdyż ta pospolita roślina jest niezwykle trująca. Jej przypadkowe spożycie wywołuje halucynacje i omamy, a długotrwałe zatrucie może zmniejszyć napięcie mięśniowe.

Charakterystyka

Bieluń dziędzierzawa to jednoroczna roślina, która pojawia się późną wiosną. Jest ciepłolubny i wymagający, a jego rozwój jest zależny od wielu czynników, takich jak: stopień żyzności gleb, poziom ich kwaśności i wilgotności oraz średnia temperatura powietrza. W zależności od warunków osiąga od 10 do 120 centymetrów wysokości, jest niezwykle rozłożysty – w pokroju przypomina krzew. Łodyga jest wzniesiona, rozgałęziona widlasto. Zarówno ona, jak i liście, mają żywą, głęboką zieloną barwę. Liście są duże, o długości do 20 centymetrów, umieszczone na długich ogonkach, jajowate w kształcie, wcięte zatokowo. Bardzo wyraźnie można na nich zobaczyć biegnącą siatkę unerwienia.

Roślina wyróżnia się dużymi, charakterystycznymi kwiatami. Najczęściej są białe, czasami niebieskie lub fioletowe, w bardzo jasnych odcieniach, mają około 10-12 centymetrów długości. Pierwsze pojawiają się dopiero w czerwcu, a już pod koniec sierpnia, na początku września, kwitnienie się kończy. Co ciekawe, kwiaty otwierają się dopiero wieczorem, koło godziny 19 i wydają wtedy słodkawy, mdły zapach, który przyciąga ćmy. Zamykają się zaś podczas wschodu słońca. Owocem bielunia dziędzierzawy jest kolczasta torebka, która przypomina owoc kasztana obleczony w zieloną skórkę. W jej środku znajdują się nerkowate, spłaszczone nasiona. Jedna roślina może wydać ich od 500 sztuk do 5 tysięcy, około 80% z nich zimuje w ziemi, przez kilkanaście lat nie tracąc zdolności do kiełkowania.

Występowanie

Jest zdecydowanie azotolubna – pojawia się tylko na stanowiskach zasobnych w ten pierwiastek albo nawożonych mineralnie. Preferuje gleby wilgotne, o dużym poziomie próchnicy, bardziej żyzne, ale może rozwijać się (chociaż nie tak bujnie) w nieco gorszych warunkach. Jego ulubionym podłożem są luźne, przewiewne czarnoziemy, zwłaszcza nawożone dodatkowo, o dużej kulturze rolnej.

Pojawia się na terenie całego kraju, głównie jako chwast, ale rzadko jest również rośliną uprawną, popularną zwłaszcza we Francji i na Węgrzech. Zachwaszcza głównie rośliny okopowe i pola maku. W ogrodach pojawia się wśród roślin psiankowatych i na plantacjach truskawek.

Szkodliwość

Szkodliwość bielunia dziędzierzawy jest związana z jego niezwykłą toksycznością. Zawarte w jego liściach substancje narkotyczne i odurzające są toksyczne zarówno dla ludzi jak i zwierząt. Roślina nie powinna znajdować się w okolicy pasieki, gdyż może zwabiać pszczoły, dla których jest trująca. Ponadto nie może być również elementem pastwiska ani łąki. Duże ryzyko niesie jego pojawienie się w warzywach. Jako roślina psiankowata, bieluń dziędzierzawa jest mało odporny na typowe dla tego rodzaju roślin choroby grzybowe i szkodniki, przez co może być ich nosicielem i zarażać pomidory, paprykę i tytoń. Rzadko stanowi zagrożenie dla poziomu plonu. W sprzyjających warunkach może osiągnąć naprawdę duże rozmiary i zagłuszać rośliny uprawne. Jest silną konkurencją w wyścigu o wodę i składniki mineralne, zwłaszcza azot.

Zwalczanie

Jedynym naturalnym sposobem na pozbycie się bielunia z uprawy jest odchwaszczanie mechaniczne. Jest ono możliwe, ponieważ chwast nie ma zbyt rozległego systemu korzeniowego, a nawet jeśli nie uda nam się usunąć wszystkich podziemnych części rośliny, nie powinna się ona odrodzić w pozostałości. W przypadku natężenia chwastu w takim stopniu, że może zagrażać uprawie i utrudniać zbiór, należy zdecydować się na opryski chemiczne, które można wykonywać punktowo, kierując strumień bezpośrednio na roślinę. Zarejestrowano wiele różnych herbicydów, które są skuteczne w usuwaniu bielunia dziędzierzawy, ale nie wszystkie zalecane substancje czynne dają stuprocentowy efekt.

Większość z proponowanych herbicydów najlepsze efektów przynosi w przypadku oprysków w kukurydzy, gdzie bieluń dziędzierzawa pojawia się bardzo rzadko. W tym wypadku zaleca się używanie preparatów, których substancją czynną jest izoksaflutol, na przykład Boreal 58 WG albo Adengo 315 SC. Drugą zalecaną substancją jest mezotrion, który znajduje się w Arigo 51 WG, Callisto 100 SC, i Elumis 105 OD. Kolejna substancja mająca zastosowanie w opryskach kukurydzy to sulkotrion, który możemy znaleźć w Shado 300 i Sulkotron 300 SC.

Środków, którymi możemy przeprowadzić zabieg w ziemniakach jest znacznie mniej – jest to bentazon i metrybuzyna. Zalecane preparaty z dodatkiem tej drugiej substancji czynnej – Emana B 70 WG, Maestro 70, Mistral 70 i Sencor, są również polecane do oprysku warzyw ogrodowych, zwłaszcza pomidorów i innych roślin psiankowatych. Ich działanie jest ograniczone w temperaturze powyżej 25 stopni Celcjusza. Wszystkie zabiegi wykonujemy nalistnie i powtarzamy je maksymalnie dwa razy, ponieważ chwasty mogą uodparniać się na substancję czynną w nich zawartą.

Do zwalczania bielunia dziędzierzawy w truskawkach możemy użyć kilku preparatów. Wkrótce po zauważeniu wschodów chwastów robimy opryski Burakomitronem lub środkiem Goltix Compact, zabieg wykonujemy dwukrotnie, w dawce 0,6 – 0,8 kilograma na hektar. Jeżeli truskawki mają już owoce, należy zrobić opryski Select Super 120 EC lub preparatami Basta z dodatkiem siarczanu amonowego, w proporcji około 4 kilogramy na 400 litrów wody. Po zbiorze owoców można opryskać bieluń Agilem lub Arią 100 EC, w dawce dostosowanej od stopnia zagęszczenia chwastów, ale wahającej się w granicach od 0,5 do 1,5 kilograma na hektar.

czytaj dalej...