Wyka ptasia - lubiany przez zwierzęta chwast o średniej wartości pastewnej
Ślaz dziki - opis, występowanie, zastosowanie i zwalczanie w uprawach
Zobacz także
Ślaz dziki (Malva sylvestris) to bardzo częsta w Polsce roślina upiększająca łąki i pastwiska. W przeciwieństwie do innych ślazowatych, nie stanowi większego zagrożenia dla roślin uprawnych, za to sama bywa uprawiana – jej kwiaty i liście zawierają dobroczynny śluz, który jest składnikiem pastylek na kaszel.
Charakterystyka
Większość egzemplarzy ślazu dzikiego to rośliny dwuletnie, ale zdarza się, że mogą przezimować i przetrwać jeszcze kilka lat. Należy do rodziny ślazowatych i swoim pokrojem bardzo przypomina pozostałe ślazy. Różni się od nich w zasadzie głównie wielkością – jest znacznie większy, jego łodyga może osiągnąć nawet 120 centymetrów długości, chociaż średnia wysokość rośliny zawiera się w przedziale 30-50. Łodyga najczęściej jest wzniesiona lub wznosząca się, w górnej części można zauważyć bardzo delikatne owłosienie, tak jak na wszystkich ogonkach liści. Liście są duże, składają się z 5 do 7 klap. Wszystkie mają karbowane brzegi i żywy, zielony kolor oraz bardzo wyraźną siatkę nerwów.
Najbardziej charakterystyczną cechą rośliny, wspólną dla wszystkich ślazów, są kwiaty. Mają purpurowe, różowe lub biało-różowe płatki o bardzo wyraźnych, ciemniejszych prążkach, głęboko wcięte. Wyrastają z kątów liści, umieszczone są na długich szypułkach. Kwiaty pojawiają się dopiero w lipcu, ale kwitnienie trwa aż do września. Owocem ślazu dzikiego są owłosione rozłupki, które zawierają w sobie brunatne nasiona z szarym lub srebrzystym nalotem.
Występowanie
Ślaz dziki pojawia się głównie na stanowiskach słonecznych i suchych – nie toleruje gleb mokrych i zakwaszonych. Preferuje żyzne, bogate w próchnicę i składniki pokarmowe stanowiska, lubi gleby luźne, piaszczyste lub gliniasto-piaszczyste. Można traktować go jako wskaźnik zasobności azotu, gdyż tego składnika potrzebuje do rozwoju najbardziej. Nie jest jednak wybredny i może rosnąć w niemal każdych warunkach. Wstępuje często, na terenie całego niżu i w niższych partiach górskich.
Szkodliwość
Mówiąc o ślazie dzikim nie można mówić o jego szkodliwości w uprawach – pojawia się w nich sporadycznie i na małą skalę. Częściej porasta przydomowe trawniki i ogródki, przydroża, odłogi i ugory. Przy roślinach konkurujących nie osiąga dużych rozmiarów, a jego kwitnienie jest na tyle późno, że nie powinien sprawiać większego problemu i zanieczyszczać zbioru nasion roślin uprawnych.
Zwalczanie
Wykaszanie nieużytków, miedz i trawników – to działanie powinno znacząco zahamować rozwój ślazu dzikiego w niepożądanych miejscach. Jeśli nie dopuścimy do powstania nasion, znacznie ograniczymy liczbę wschodów w kolejnym roku.
W związku z tym, że ślaz dziki nie jest szkodliwym chwastem, nie zarejestrowano herbicydów do zwalczania właśnie jego. Jeżeli jednak natężenie rośliny jest tak duże, że musimy zdecydować się na ochronę chemiczną, możemy sięgnąć po środki dedykowane dla wszystkich chwastów ślazowatych, zwłaszcza ślazu zaniedbanego, który stanowi większy problem w uprawach. Do oprysków możemy użyć preparatów, w których substancją czynną jest bentazon, glufosinat amonowy lub jodosulfuron metylosodowy. Są to między innymi: Agro Bentazon 480 SL, Wolof A, B i C 480 SL i Mac-Bentazon 480 SL, których możemy używać w ziemniakach i roślinach strączkowych. W zbożach możemy zrobić opryski między innymi Atlantisem 12 OD, Huzarem 100 OD, Maisterem 310 WG czy Zeusem 208 WG.
czytaj dalej...
