Choroby winorośli – czy twoje krzewy są bezpieczne? Przekonaj się!
Właściwa uprawa winorośli gwarantowany sukces przynosi!
Zobacz także
Szeroko znane są właściwości lecznicze winorośli, a dokładniej jej przetworów – przede wszystkim z owoców, ale także liści. Soki, wina i nalewki zawierają szereg witamin z grupy B, a także witaminę C i PP. Stanowią dobre źródło wapnia, magnezu, żelaza, kwasu foliowego i szeregu innych pierwiastków. Doskonale wpływają na prawidłowe funkcjonowaniu układu pokarmowego oraz pomagają przy leczeniu stanów zapalnych. To tylko niektóre z dobrodziejstw, których możemy się spodziewać, jeśli podejmiemy się uprawy winorośli i przetwórstwa.
Wymagane warunki glebowe i klimatyczne
Uprawa winorośli w formie profesjonalnej plantacji występuje jedynie na południu naszego kraju, gdzie warunki są względnie sprzyjające. Jeśli zaś chodzi o amatorskie uprawy, to spotkać je można oczywiście na terenie całej Polski. Winorośli najbardziej sprzyjają gorące, suche pory letnie oraz ciepłe jesienie, które wyczerpują znamiona klimatu kontynentalnego. W naszym kraju pogoda jest zdecydowanie bardziej nieprzewidywalna niż na przykład na południu Europy.
Jeśli już mielibyśmy się decydować na uprawę, choćby tylko amatorską, w chłodniejszych rejonach, warto prowadzić winorośl na ścianie o ekspozycji południowej, by zapewnić jej maksymalnie sprzyjające warunki.
Winorośl najlepiej rośnie na glebach przepuszczalnych i lekkich oraz łatwo nagrzewających się. Ponieważ system korzeniowy jest silnie rozwinięty, najlepiej korzeni się w zwięzłej glebie gliniasto-piaszczystej. W zależności od odmiany, inne będą wymogi co do odczynu pH. Tzw. europejskie, pochodzące od winorośli właściwej najlepiej udadzą się na glebach o odczynie oscylującym w granicach obojętnego, czyli na poziomie od 6,5 do 7,2. Natomiast odmiany pochodzenia amerykańskiego z powodzeniem można uprawiać na glebach o lekko kwaśnym środowisku, a więc pH na poziomie od 5 do 6. Co oczywiste, im żyźniejsza ziemia, tym dla winorośli lepiej.
Przygotowanie uprawy
Krzewy winorośli możemy sadzić późną wiosną, więc przygotowanie gleby warto rozpocząć jesienią, a już co najmniej na dwa miesiące przed planowaną uprawą. Stanowisko starannie odchwaszczamy i oczyszczamy, przygotowując je w ten sposób do zasadniczego zabiegu, czyli użyźniania. Warto w tym celu zastosować nawóz naturalny, pod warunkiem jednak, że dysponujemy nim we własnym gospodarstwie lub jego pozyskanie jest możliwe w najbliższej okolicy. W przeciwnym razie będzie to po prostu nierentowne.
Z nawozów naturalnych najodpowiedniejszy będzie obornik, ale można go zastąpić kompostem. Dawka tego pierwszego może wynieść maksymalnie 10 kg/m2, natomiast ilość kompostu powinna mieścić się w przedziale od 10 do 15 kg/m2. Po użyźnianiu, glebę należy głęboko przekopać.
Jak już wspomnieliśmy, sprowadzenie obornika jest nieekonomiczne. W takiej sytuacji powinniśmy sięgnąć po wieloskładnikowy nawóz przeznaczony pod uprawę roślin jagodowych w ilości od 10 do 20 dag/m2.
Jeśli przegapiliśmy okres jesieni lub za późno zdecydowaliśmy się na rozpoczęcie uprawy, użyźnianie można przeprowadzić miejscowo, na dwa miesiące przed sadzeniem. W tym celu wykopujemy dołek w kształcie sześcianu o boku 50cm, ziemię mieszamy z preferowanym nawozem i luźno zasypujemy. Chcąc prowadzić winorośl w formie sznura poziomego, na ścianie mocujemy specjalne rusztowanie – poziomy płaskownik oraz drut rozpostarty pół metra nad nim. Dobrym i ciekawym estetycznie rozwiązaniem jest także prowadzenie winorośli na altance, jeśli takową posiadamy w ogrodzie.
Sadzenie
Rozstawa przy uprawie winorośli powinna wynosić od 1 do 1,5 m w rzędach i nieco więcej, bo od 2 do 3 m w przypadku uprawy przy ścianie. W przygotowanym miejscu wykopujemy dołki o objętości nieco większej niż system korzeniowy naszych krzewów – tak, by można je było dość luźno umieścić w ziemi, bez zaginania. Następnym krokiem jest obcięcie połamanych lub w inny sposób uszkodzonych korzeni oraz lekkie skrócenie pozostałych.
Tak przygotowaną winorośl umieszczamy w ziemi na odpowiedniej głębokości, to jest tak, aby zgrubienie po okulizacji znajdowało się nad powierzchnią gruntu. Czy tak jest, sprawdzamy przy użyciu listewki lub poziomicy, którą opieramy o brzegi dołka. W ten sposób wyznacza nam się poziom ziemi i jesteśmy w stanie ocenić, czy nasza roślina znajduje się na odpowiedniej głębokości. Gdyby tak nie było, odpowiednio pogłębiamy lub spłycamy dołek. Po zasypaniu dołka ziemią, lekko ugniatamy i formujemy zagłębienie w formie misy dla usprawnienia podlewania, co robimy obficie, niezwłocznie po posadzeniu.
czytaj dalej...
