Dobre ziemniaki sadzeniaki na wagę złota!

1/4 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Ziemniak sadzeniak charakteryzuje wysoka zdrowotnością i jakość. Cechy bulw, którymi powinny wyróżniać się sadzeniaki to: czystość, dojrzałość, brak uszkodzeń mechanicznych i po przemarznięciu, kształt i zabarwienie miąższu typowe dla odmiany, brak porażenia chorobami i szkodnikami (w tym kwarantannowymi), minimalna średnica: 3 cm, maksymalna: 6 cm. Ponadto, powinny posiadać dokumentacje i świadectwo kwalifikacji. Bulwy zniszczone, zaparzone, z objawami raka ziemniaka, bakteriozy pierścieniowej, śluzaka i parcha srebrzystego są automatycznie dyskwalifikowane z możliwości użycia jako sadzeniaków.

Produkcja sadzeniaków

Wpis do rejestru producentów umożliwia formalne rozpoczęcie produkcji nasiennej ziemniaka. Prowadzony on jest przez wojewódzkiego inspektora ochrony roślin i nasiennictwa. Każdy etap produkcji sadzeniaków wymaga szczegółowego opisu w dokumentacji tworzonej przez producenta. Minimalny czas jej przechowywania to 12 miesięcy po zakończonym cyklu produkcji. W przypadku niespełnienia określonych norm przez rolnika, może zostać wykreślony z rejestru. Ponownie ubieganie się o pozwolenie na produkcję sadzeniaków wymaga zachowania trzyletniego okresu karencji.

Wybór odmiany

Krajowy Rejestr liczy ponad 130 odmian ziemniaków. Wśród nich znajdują się zarówno odmiany polskie jak i zagraniczne. Te drugie tylko w niektórych przypadkach mogą być uprawiane na sadzeniaki. Wynika to z ich stosunkowo niskiej odporności na podstawowe wirusy ziemniaka. Cecha ta jest głównym ograniczeniem dla reprodukcji nasiennej. W naszym kraju powszechnie występują wirusy: Y (PVY), M (PVM), S (PVS) oraz liściozwoju (PLRV). Dużym zagrożeniem plantacji nasiennych ziemniaka jest obecność wirusa Y, a odmiany o niskiej odporności na PVY określa się mianem „trudnych”. Jednak prawidłowa ochrona chemiczna pozwala na 100 % zabezpieczenie sadzeniaków przed tym uciążliwym patogenem ziemniaka.

Lokalizacja

Znajomość stopnia odporności odmiany na wirusy pozwala na wybór tej najlepszej, pasującej do warunków lokalizacji plantacji nasiennej. Ma to podstawowe znaczenie w rejonach, gdzie nie powinno uprawiać się odmian wysoce podatnych na powyższe patogeny, zwłaszcza wirusa Y. Za najbardziej korzystne regiony dla nasiennictwa ziemniaka uważa się północną i północno- wschodnią część kraju. Najmniej sprzyjające warunki dla produkcji sadzeniaków występują w południowo- zachodniej części Polski. Wybierając obszar pod produkcję nasienną należy uwzględnić liczebność populacji wektorów wirusów- mszyc. Ich wysoka presja skutkuje masowym pojawieniem się i rozprzestrzenianiem chorób wirusowych na plantacjach reprodukcyjnych ziemniaka.

Stanowisko

Jednym z podstawowych elementów agrotechniki nasiennej jest wybór właściwego pola. Obszar taki nie może być zagrożony obecnością podstawowych patogenów kwarantannowych. Dodatkowo, plantacji nasiennej nie powinno się zakładać w miejscach, gdzie w okresie ostatnich 3 lat uprawiane były inne gatunki należące do rodziny Solanaceae, tj. pomidor, tytoń, papryka. Ziemniaki można sadzić na tym samym polu wyłącznie co 4 lata. Uprawy innych roślin psiankowatych muszą być izolowane przestrzennie od pola reprodukcji ziemniaka. Ważne jest, aby plantacje nasienne nie były zakładane na glebach lekkich, piaszczystych, o małej pojemności wodnej. Deficyt wody, oprócz redukcji plonowania, potęguje tempo namnażania się wirusa Y. Stanowiska zbyt wilgotne narażone są na pojawienie się czarnej nóżki i mokrej zgnilizny bulw ziemniaka. Niewskazane jest także bliskie sąsiedztwo szklarni ze względu na zimowanie mszyc w tych obiektach.

Nawożenie

Jednym z czynników, które wpływają na wartość nasienną bulw, jest nawożenie. Obornik- podstawowy nawóz organiczny, stosuje się jesienią w dawce 20-30 t/ha. Dużym błędem agrotechnicznym na plantacjach nasiennych jest wiosenna aplikacja obornika. Gdy w gospodarstwie brakuje tego nawozu na jesień, wówczas alternatywną formą nawożenia organicznego może być przyoranie nawozów zielonych w formie poplonów.

Wiosenne nawożenie azotem wpływa na uzyskanie satysfakcjonującej zdrowotności bulw. Ważny jest nie tylko odpowiedni stosunek nawozów N:P:K wynoszący kolejno 1:1:1,5. Kluczową rolę odgrywa stosowanie relatywnie małej dawki nawożenia azotowego (80- 110 kg N /ha). Jednostronne, wysokie nawożenie azotem skutkuje nieproporcjonalnym rozwojem części nadziemnej rośliny w porównaniu do bulw, które stają się bardziej podatne na atak odglebowych patogenów grzybowych i bakteryjnych. Zbyt duże dawki azotu przedłużają czas dojrzewania roślin, opóźniając tym samym zbiory. Zwiększenie poziomu nawożenia azotowego w niektórych latach skutkowało silniejszym porażeniem roślin przez wirusy ziemniaka. W warunkach długotrwałej suszy, wysokie dawki azotu „maskują” objawy inwazji wirusów. Przy niedoborze wody w glebie dochodzi do intensywnego namnażania się wirusa Y, ze względu na jego szybszy transport z naci do części podziemnej. To dowód na to, że plantacje nasienne nie powinny być lokalizowane na glebach lekkich o małej pojemności wodnej i ubogim kompleksie sorpcyjnym. Przy dawce wiosennego nawożenia azotowego wynoszącej 90 kg/ ha, należy wcześniej zastosować odpowiednio 135 kg/ ha P₂O₅ i 180 kg/ ha K₂O (jesień). Nie zaleca się pogłównego, wiosennego nawożenia plantacji reprodukcyjnych ziemniaka. Sprzyja to wydłużaniu sezonu wegetacyjnego oraz infekcji mszyc.

czytaj dalej...