Bydło rasy limousine - opis, hodowla i zdjęcia
Jak hodować cielaki mięsne? Poznaj klucz do sukcesu!
Zobacz także
Wypas cieląt
Wypas pastwiskowy można podzielić na trzy kategorie. Wypas wolny polega na tym, że zwierzęta mają do dyspozycji pastwisko niepodzielone, w dzień i w nocy. Wprowadzenie podziału dostępnego terenu przeprowadza się w systemie kwaterowym. W ten sposób opasy codziennie dostają świeżą porcję zielonki pastwiskowej. Wypas kwaterowy dawkowany z kolei polega na wydzielaniu miejsc wypasu na kwaterach, np. przez pastuch elektryczny.
Późną jesienią zwierzęta dostają większego apetytu, zaczynają odkładać tłuszcz i pokrywają się grubszą, dłuższą sierścią. Zimą najlepsze efekty przynosi skarmianie tanimi paszami dostępnymi w gospodarstwie: sianem, słomą i kiszonkami z traw i kukurydzy. Cielakom dodatkowo dokłada się paszę treściwą. Choć pastwisko wydaje się być najlepszym rozwiązaniem na okres letni dla cielaków od 4 ‒ 5 miesiąca życia, ważna jest jego jakość, czyli skład roślinny. Ma to wpływ na rozwój młodych zwierząt oraz kondycję krów. Szczególną grupą są pierwiastki, które mogą być odpędzane od zadawanych pasz treściwych przez starsze krowy. Cechują się one wtedy mniejszą mlecznością, co odbija się na przyrostach cielaków.
Cielęta odsadza się w wieku 6 ‒ 7 miesięcy. Wcześniej należy wziąć pod uwagę parę czynników takich jak masa ciała, zasoby paszowe, czy kondycja krów. Mięso odsadków jest wysokiej jakości, delikatne i ma dobrą wartość rzeźną. Termin zakończenia opasu zależy w głównej mierze od rasy bydła. Rasy wcześnie dojrzewające (Hereford) zaleca się tuczyć do niższych mas ciała niż Simentale, czy Charolaise.
Ekologiczna hodowla cielaków mięsnych
Coraz popularniejsze stają się ekologiczna hodowla cielaków mięsnych. Aby uzyskać miano produkcji ekologicznej gospodarstwo musi spełnić szereg wymagań. Co najmniej 60% suchej masy w dawce pokarmowej musi pochodzić z trwałych użytków zielonych. Pasza treściwa skarmiana w tuczu nie może przekraczać 40% suchej masy dawki pokarmowej. Opasy nie mogą być żywione śrutami poekstrakcyjnymi z nasion roślin pozyskiwanych na drodze chemicznej, nie mogą dostawać dodatków paszowych modyfikowanych genetycznie ani syntetycznych stymulatorów wzrostu. Wypas musi trwać co najmniej 150 dni w roku.
Bibliografia:
Dobkowski A., Staśkiewicz K., „Budynki dla bydła”, Wydawnictwo Agrosukces, Gdynia 2008 r.
Grodzki H. (red.), „Metody chowu i hodowli bydła”, Wydawnictwo SGGW, Warszawa 2011 r.
Grodzki H. (red.), „Chów bydła mięsnego”, Poznań 2009 r.
Węglarz A. (red.), „Hodowla bydła”, Wydawnictwo AR, Kraków 2003 r.
