Jak wybrać nasienie buhajów? Wymogi dla buhajów i cechy istotne przy wyborze nasienia
Przybliżamy dozwolone w Polsce metody kolczykowania i znakowania bydła
Zobacz także
Znakowanie bydła było wykorzystywane od dawna do rozpoznawania osobników w stadzie. Istnieje szereg metod znakowania bydła, ale w Polsce przyjął się tylko jeden. Od momentu wstąpienia Polski do Unii Europejskiej system identyfikacji i znakowania bydła ujednolicił się, tak aby ewentualna sprzedaż lub zakup mogły być przeprowadzane w zgodzie z obecnie istniejącymi prawami.
Metody znakowania bydła
Metod znakowania jest wiele, ale nie wszystkie z nich są dozwolone w Polsce. Ogólnie przyjęto, że zabieg znakowania nie może sprawiać zwierzęciu bólu i dyskomfortu. Wykonanie zabiegu powinno być szybkie i proste, a znaki muszą być trwałe i łatwe do odczytania. Oznakowanie powinno uniemożliwić pomylenie zwierząt i zgubienie lub zatarcie znaku identyfikacyjnego.
W stadach bydła mięsnego w Ameryce Północnej, Brazylii i Argentynie stosuje się wypalanie lub wymrażanie znaków danego osobnika na ciele. Wypalanie powoduje trwałe uszkodzenie skóry i najprawdopodobniej jest zabiegiem bolesnym oraz mało trwałym, ponieważ źle wypalony znak może być słabo widoczny. Wymrażanie znaków powoduje zmianę pigmentu sierści na biały, ta metoda również jest niezbyt trwała. Znakowano również rogi, wypalając cztery cyfry na ich powierzchni, ale ze względu na zabiegi dekornizacji przeprowadzane w stadach bydła mlecznego i pojawiające się coraz częściej mięsne rasy bezrogie, zabieg ten stracił funkcjonalność.
Obecnie coraz częściej u bydła stosuje się mikroczipy i transpondery, dzięki którym identyfikacja osobnika odbywa się elektronicznie. Jest to wygodne w przypadku stosowania transponderów w fermach bydła mlecznego w postaci obroży lub opaski na kończynie. Służą one identyfikacji zwierzęcia, zadawaniu odpowiedniej ilości paszy treściwej podczas doju oraz kontroli wydajności mlecznej i długości laktacji.
Mikroczipy są bezpieczne, trwałe i sprawiają najmniej bólu zwierzętom podczas aplikacji. Wadą tego rodzaju znakowania jest to, że odczytu numeru mikroczipa można przeprowadzić tylko z bliskiej odległości (więc na pastwisku czy w oborze wolnostanowiskowej wyszukanie konkretnej krowy może być utrudnione). Kolejną wadą mikroczipów jest to, że numer identyfikacyjny bydła można odczytać tylko przez dopasowany firmowy czytnik.
Kolczykowanie bydła
W Polsce bydło znakuje się poprzez założenie kolczyków na obie małżowiny uszne. Kolczyk jest wykonany z elastycznego tworzywa sztucznego żółtej barwy. Składa się z dwóch części ; żeńskiej- zakładanej od wewnętrznej części ucha i męskiej- przyczepianej po zewnętrznej części ucha. Kolczyk zakłada się specjalnym urządzeniem- kolczykownicą, która przebija małżowinę w najmniej ukrwionym miejscu, czyli na środku. Kolczyk należy założyć do 7 dni po urodzeniu cielęcia.
Aby otrzymać pulę kolczyków, lub ich duplikatu ( w przypadku zgubienia) hodowca składa wniosek do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa o przydzielenie numerów identyfikacyjnych dla stada. Stado musi być ówcześnie zarejestrowane. Po zatwierdzeniu wniosku, hodowca wybiera jedną z jednostek zajmującą się dystrybucją kolczyków dla bydła. Każde zwierzę otrzymuje indywidualny numer, który nie powtórzy się na terenie Polski.
Na kolczyku znajduje się logo ARiMR, rzymska cyfra określająca numer duplikatu, symbol państwa (PL), numer serii, numer zwierzęcia oraz cyfra kontrolna (w sumie 12 cyfr). Bydło nosi kolczyk z tym samym numerem od momentu narodzin do uboju lub śmierci. W chwili zgubienia hodowca zgłasza ten fakt do ARiMR i otrzymuje duplikat z tym samym numerem identyfikacyjnym, ale powiększoną o jeden cyfrą rzymską.
Autor: mgr inż. Dorota Kolasińska
Bibliografia:
- Chów i hodowla bydła. Pod redakcją Pogorzelskiej J., Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Olsztyn 2013, ISBN 978-83-7299-810-1, 48-55
- Chów i hodowla bydła. Reklewski Z., Dymnicki E., Łukasiewicz M., Jezierski T., Fundacja „Rozwój SGGW”, Warszawa1993, 74-76
- Metody chowu i hodowli bydła. Pod redakcją Grodzkiego H., Wydawnictwo SGGW 2011, ISBN 978-83-7583-284-6, 88-90, 109-128
