Manna mielec – trawa podmokłych łąk i ozdoba naszych ogrodów
Stokłosa miękka – pospolita trawa zachwaszczająca łąki i pastwiska
Zobacz także
Stokłosa miękka to bardzo popularna trawa, którą możemy spotkać na całym terenie Polski. Charakteryzuje się ciekawym kwiatostanem, przez co bywa wykorzystywana w bukieciarstwie. Częściej jednak traktujemy ją jako uciążliwy chwast łąk i pastwisk, na których występuje masowo, eliminując inne, bardziej wartościowe paszowo rośliny.
Charakterystyka
Ta roczna trawa rośnie najczęściej w luźnych, bardzo drobnych kępkach, w których znajdują się głównie pędy generatywne, wegetatywnych jest znacznie mnie. Najdłuższe pędy osiągają wysokość od 20 do 70 centymetrów. Źdźbła stokłosy miękkiej dzielą się na 3 do 5 międzywęźli i są bardzo słabo ulistnione. Blaszki liściowe mają płaski kształt, są zwinięte w pączku, osiągają około 20 centymetrów długości. Są, podobnie, jak cała roślina, obustronnie pokryte niewielkimi włoskami. Liście mają jasnozielony kolor, ale z powodu bardzo intensywnego, jasnego owłosienia roślina, włącznie ze źdźbłem, wygląda na jasnoszarą.
Kwiatostanem stokłosy miękkiej jest podwójna wiecha, długa i bardzo gęsta. Kłoski znajdują się na wzniesionych, sztywnych gałązkach. Najczęściej są pojedyncze, ale zdarzają się również podwójne – podwójność kłosków jest jedną z najważniejszych cech wyróżniających stokłosę miękką od innych roślin z tego rodzaju. Roślina kwitnie na przełomie maja i czerwca, po przekwitnięciu wytwarza jajowate lub lancetowate w kształcie ziarniaki, które ściśle są zrośnięte z bezostną, ale owłosioną plewką górną. Nasiona potrafią przez kilka lat przezimować w ziemi bez utraty zdolności do wschodów. Roślina wytwarza niezwykle dużo ziarniaków, które wysiewają się na miejscu i mają bardzo krótki czas dojrzewania. Wschody pojawiają się zarówno wiosną, jak i jesienią, przez co roślina jest bardzo plenna. Oprócz tego jest jednym z najbardziej odpornych na udeptywanie gatunków.
Występowanie
Stokłosa miękka najczęściej występuje masowo, w dużych skupiskach. Jest bardzo pospolita na całym polskim niżu i w niższych partiach górskich. Preferuje gleby średniozwięzłe, o przewiewnej strukturze, umiarkowanie wilgotne. Jak większość traw, wybiera najczęściej bardzo nasłonecznione stanowiska. Optymalny odczyn pH do jej rozwoju to zasadowy, szczególnie lubi podłoża bogate w fosfor i azot. Może rozwijać się w zasadzie wszędzie, nie toleruje jedynie dużego poziomu kwasowości i długotrwałego zacienienia. Często pojawia się na łąkach, pastwiskach, poboczach i zaroślach, pojawia się na większości zadarnionych powierzchni. Może wypełniać puste miejsca w trawnikach znajdujących się przy chodnikach i w przydomowych ogrodach.
Znaczenie i wykorzystanie
Ta bardzo atrakcyjna trawa jest pospolitym chwastem na łąkach i pastwiskach. Nie ma większej wartości paszowej, niechętnie zjadają ją zwierzęta, głównie ze względu na to, że cała jest pokryta włoskami, które mogą drażnić układ trawienny. Nie ma żadnych właściwości toksycznych. Szczególnie niebezpieczna jest w plantacjach traw nasiennych, bo oddzielenie jej ziarniaka od zebranego plonu jest bardzo trudne.
Stokłosy wszystkich gatunków mają bardzo charakterystyczny, atrakcyjny pokrój. Z tego względu mogą być hodowane i zbierane z przeznaczeniem na bukiety. W bukieciarstwie używa się zasuszonych kłosów rośliny. W tym celu należy je ściąć szybko po wykłoszeniu, gdyż dojrzałe kłosy mogą być nietrwałe.
Autor: Katarzyna Kaźmierczak
Bibliografia:
Ciepiela G., Jankowski K., Jodełka J. i in., „Tereny zadarnione”, WAP, Siedlce 2008 r., s. 39.
Grzegorczyk S. (red.), „Rośliny zbiorowisk trawiastych, Wydawnictwo UWM, Olsztyn 2012 r., s. 45.
Kozłowski S. (red.), „Trawy. Właściwości, występowanie i wykorzystanie”, PWRiL, Poznań 2012 r., s. 210.
Majtkowska G, Majtkowski W., „Trawy ozdobne”, wyd. Działkowiec, Warszawa 2008 r., s. 34-35.
