Wiśnia Kelleris 16 – nowa duńska odmiana o deserowych owocach

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Duńska odmiana Kelleris 16 jest wynikiem swobodnego zapylenia wiśni odmiany Ostheimska z czereśnią odmiany Marchijska. Wychodowana przez Svena Poulsena. Synonimicznie zwana też odmianą Morellenfeuer. W Polsce obecna od połowy lat 60. ubiegłego wieku. Zaliczana do odmian średnio wczesnych i grupy ciemnych czerech. Zaczyna owocować przeważnie w trzecim roku po posadzeniu i charakteryzuje się silnym wzrostem.

Opis drzewa

Jej drzewa tworzą gęstą i szeroką, odwrotnie stożkowatą koronę o dość grubych gałęziach zakończonych licznymi krótkopędami. Z wiekiem stają się coraz bardziej rozłożyste. Liście tej odmiany są duże i szerokie o jajowatym kształcie, nierównych i ząbkowanych brzegach, podobnie jak liście odmiany Nefris. Mimo smacznych owoców i dużej wartości wciąż nierozpowszechniona na terenie całego kraju.

Owocowanie

Kwitnie długo i owocuje corocznie bardzo obficie. Jej pączki kwiatowe są mało wrażliwe na przymrozki. Jako jedna z pierwszych wiśni owocuje już w pierwszej dekadzie lipca, ok. 10 dni prze Łutówką, wydając średniej wielkości (5-5,5 g) owoce o ciemnoczerwonym kolorze i lśniącej skórce pokrytej białymi kropeczkami. Są one lekko wydłużone i spłaszczone, a ich miąższ jest zwarty i soczysty. Dużą zaletą jest to, że silnie barwiący, rubinowowiśniowy sok nie wycieka po oderwaniu owocu od szypułki. Z tego powodu idealnie nadają się do przechowywania i transportu.

Uprawa

Wiśnie są dobrze przystosowane do uprawy w klimacie umiarkowanym, lubią stanowiska słoneczne i gleby bogate w wapń. Odmiana dość mrozoodporna, ale jest bardzo wrażliwa na choroby grzybowe i bakteryjne, głównie na moniliozę i raka bakteryjnego. Odporna na drobną plamistość drzew pestkowych.

Zastosowanie

Deserowy charakter odmiana zawdzięcza łagodnemu, delikatnemu aromatowi i słodko-kwaśnemu smakowi, nie tak kwaskowatemu jak w przypadku odmian typowo przeznaczonych na przetwory. Jej wysokiej jakości owoce są doskonałe zarówno do bezpośredniego spożycia, jak i do przetworów. Jako zapylacze są często również sadzone w pobliżu pasiek, stając się pokarmem dla pszczół.

Uwagi

Odmiana samopylna, nie potrzebuje innych zapylaczy, gwarantująca regularne i wysokie plonowanie. Idealnie nadaje się do amatorskiej uprawy i mniejszych ogródków.

Autor: Justyna Czerwieniec

Bibliografia::

Grzyb Zygmunt S., Rozpara Elżbieta „Wiśnie”, Hortpress, Warszawa 2009, s. 21-22.
Klimek Grzegorz „Sadownictwo”, WSiP, Warszawa 1997, s. 193-201.
Mika Augustyn „Sad dochodowy”, Hortpress, Warszawa 2010, s. 260-273.
„Pomologia”, pod red. prof. dr Rejmana Aleksandra, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 1994, s. 320-321.
„Sadownictwo”, Hortpress, wyd. II, Warszawa 2002, s. 320-323.