Czarne ziemie – cenione i bardzo żyzne gleby uprawowe
Żyzne gleby torfowe. Wszystko o ich klasyfikacji i właściwościach
Zobacz także
Wykorzystanie
Obszar zajmowany przez torfowiska stanowi prawie 5,5% powierzchni Polski. Znajdują się one głównie w północno-zachodniej części kraju, ale występują również w części północno-wschodniej i dolinach rzek w centrum. Proporcjonalnie najwięcej powierzchni zajmują torfowiska niskie, które najtrudniej jest zagospodarować, ze względu na to, że rzadko osuszają się naturalnie i istnieje ciągłe ryzyko ich powtórnego zalania. Często torfy występują na nierównym podłożu, przez co regulacja stosunku wodnego jest bardzo utrudniona, a dostęp do takiego stanowiska bywa niemożliwy.
Torfowiska są jednak bardzo żyzne i bogate w składniki mineralne, dlatego zostają zagospodarowane w rolnictwie, gdzie najczęściej są podstawą roślin specjalnych lub bardzo wymagających. Aby jednak zaadaptować glebę do celów rolniczych należy ją odpowiednio osuszyć i stworzyć taki system melioracyjny, aby powtórne zalanie uprawy było niemożliwe. Najsłabsze ziemie po zagospodarowaniu mają IV klasę bonitacyjną, najlepsze nawet I i II. Większość gleb torfowych ma odczyn kwaśny albo bardzo kwaśny, dlatego przed uprawą należy przeprowadzać wapnowanie albo inne zabiegi zobojętniające.
Ponieważ torfy przejściowe w dużej części powstały setki lat temu, stanowią podłoże zachowanych od tamtego czasu lasów i borów, które najczęściej objęte są ochroną, jako rezerwaty przyrody i parki krajobrazowe. Dodatkowo często kumulują wodę opadową i wylewową, dzięki czemu są naturalną zaporą przeciwpowodziową, dlatego ich zagospodarowywanie pod uprawy nie zawsze jest najlepszym pomysłem.
Autor: Katarzyna Kaźmierczak
Bibliografia:
Uggla H., „Gleboznawstwo rolnicze”, PWN, Warszawa 1981 r., s. 473-480.
Zawadzki S., „Podstawy gleboznawstwa”, PWRiL, Warszawa 2002 r., s. 151-153.
Zawadzki S. (red.), „Gleboznawstwo”, PWRiL, Warszawa 1999 r., s. 433-441.
