Cykoria podróżnik niejedno ma oblicze: chwast, warzywo i roślina lecznicza

Zobacz także

Cykoria podróżnik (Cichorium intybus) to wieloletnia, ceniona na całym świecie, roślina lecznicza i warzywna, przez niektórych jednak traktowana jako chwast. Swoją nazwę prawdopodobnie zawdzięcza miejscu występowania – rośnie na przydrożach, nasypach kolejowych oraz miedzach i pastwiskach. Jedna z legend głosi, że barwa jej kwiatów pochodzi od łez niebieskookiej dziewczyny tęskniącej za swoim ukochanym. Inne nazwy: podróżnik lekarski, podróżnik błękitny, cykoria dzika, cykoria polna, batogi św. Jana, kozi mlecz, miododajna królewna, popie ruki. Od cykorii podróżnik pochodzi jadana i często uprawiana cykoria sałatowa.

Opis botaniczny

Cykoria posiada wzniesioną, szorstko owłosioną pustą łodygę dorastającą do 120 cm wysokości, na której pojawiają się lancetowate liście i piękne, niebieskie języczkowate kwiaty. Pod powierzchnią gleby ukryty jest silnie rozwinięty korzeń palowy o gorzkim smaku.

Skład surowca leczniczego

W zielu cykorii podróżnik znajdują się alkaloidy, glikozydy, flawony i kumaryna. Ziele stanowią wierzchołki pędów zbierane na początku kwitnienia rośliny. W liściach obecne są flawonoidy, głównie kwercetyna, a w kwiatach antocyjany wykazujące działanie przeciwutleniające. Korzeń zawiera sok mleczny, a w nim zawarte są substancje goryczowe (intybina), cukry (inulina), cholina, fitosterole, żywice, śluzy, sole mineralne i śladowe ilości olejku eterycznego (cichoreol).

Zastosowanie

Liście można stosować w postaci świeżej i suszonej, korzenie zwykle poddaje się suszeniu.

Kuchnia

Świeże kwiaty i liście można stosować jako dodatek do sałatek. Pąki kwiatowe warto marynować. Pędzony korzeń wytwarza drobne rozetki – główki, które można dodawać do sałatek. Wysuszony, starty i palony korzeń stanowi wspaniałe urozmaicenie smaku kawy lub niekiedy jej substytut.

czytaj dalej...