Jak pokonać szczaw tępolistny? Oto metody walki z tym wieloletnim chwastem!

Zobacz także

Szczaw tępolistny to rozłożysta roślina z dużymi, imponującymi liśćmi, którą możemy spotkać w zaroślach, wilgotnych lasach, na miedzach, pastwiskach, ugorach, odłogach i skrajach pól. Preferuje gleby wilgotne, zwłaszcza gliniaste, ilaste, świeże, próchnicze, bogate w składniki pokarmowe i azot. Zachwaszcza użytki zielone, a na pola przedostaje się z ich obrzeży i rowów. W ludowym nazewnictwie znany był jako szczaw łąkowy.

Charakterystyka

Szczaw tępolistny (Rumex obtusifolius L.) to wieloletnia bylina z rodziny rdestowatych, która osiąga od 50 do 120 cm wysokości. Siewki pojawiają się późną wiosną i na początku lata. Szczaw ma żółtawy, silny korzeń palowy, sięgający głęboko w glebę. Łodyga jest bruzdowata, prosta lub rozgałęziająca się. Liście odzimkowe są duże i tępo zakończone, te wyżej rosnące ‒ siedzące mają jajowaty lub jajowato-lancetowaty kształt.

Czerwonawe kwiaty są luźno ułożone w okółki i tworzą pozorne grona. Kwiatostan wsparty jest lancetowatymi listkami, które mają kilka niewyraźnych ząbków. Szczaw kwitnie od czerwca do sierpnia. W późniejszym czasie wytwarza się ciemnobrunatny, trójkanciasty owoc, który ma postać matowego orzeszka, ostro zakończonego. Bylina zwykle rozmnaża się przez nasiona, wówczas każda roślina wytwarza ok. 4000 tys. nasion, które zachowują zdolność kiełkowania w glebie do 40 lat.

Drugi, rzadszy sposób rozmnażania jest wegetatywny, z pączków na kłączach, które podczas głębszych prac polowych są rozwlekane po zagonie.

Szkodliwość

Szczaw tępolistny ze względu na dużą zawartość szczawianów jest szkodliwy dla zwierząt. Nierozpuszczalne w organizmie szczawiany mogą się odkładać w nerkach i pęcherzu moczowym, powodując powstawanie kamicy moczowej, a także odwapnienie kości i zaburzenia kurczliwości mięśni. Spożywane w nadmiernej ilości świeżych lub suchych liści szczawiu wywołuje ostrą i długotrwałą biegunkę oraz zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej organizmu.

czytaj dalej...