Konie pinto - niezwykłe ze względu na umaszczenie

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Pinto to w zasadzie nie rasa, tylko rodzaj umaszczenia, ale koni w tym typie jest tak dużo i są tak do siebie podobne, że zaczęto je łączyć i określać jedną wspólną nazwą. Z języka hiszpańskiego „pinto” oznacza palmę i słowo to jest naprawdę najlepszym określeniem wyglądu tego konika.

Pochodzenie

Właściwe konie pinto pochodzą od koni hiszpańskich, które zostały rozprzestrzenione w Ameryce w czasie kolonizacji. Hodowane głównie przez Indian rozpoczęły swoją ewolucję, zbliżając się do kuców walijskich, standardbredów i quarter horse. Następnie rozpoczęto planową hodowlę, której celem było uzyskanie najciekawszych maści. W efekcie, krzyżówek z różnymi rasami zrobiło się tak dużo, że wszystkie srokate konie z charakterystycznymi plamami zaczęto nazywać pinto. Istnieją bardzo rygorystyczne normy dotyczące rozmieszczenia i wielkości owych wybarwień. Koń może zostać zarejestrowany jako pinto niezależnie do której rasy należy, musi mieć jednak umaszczenie w jednym kolorze o powierzchni 500 centymetrów kwadratowych z plamami w innym kolorze, dwukolorowe w wielkości 200 centymetrów kwadratowych lub trzy odmiany maści po 100 centymetrów kwadratowych każda. Z biegiem czasu powstały cztery różne księgi hodowlane, z których każda zrzesza odrębną odmianę koników pinto.

Podział

W zasadzie istnieją dwie klasyfikacje. Jedna z nich jest związana z księgami hodowlanymi, w których konie muszą być zarejestrowane. Dzięki temu można rozdzielić wszystkie egzemplarze na cztery rodzaje:

Srokacze pochodzące z każdej rasy, zarejestrowane w Permanent Registration Division;
Konie o przodkach zarejestrowanych jako pinto, wpisanych w Premium Registration Division;
Pinto czystej krwi, czyli osobnik, który pochodzi od rasowego konia i sam ma srokate potomstwo; związane z księgą Approved Breed Division;
Konie ze stuprocentowym umaszczeniem, co oznacza, że aż sześć pokoleń wstecz to srokacze o odpowiednio ułożonych plamach, księga Solid Color breedinh Stock Division.

Podstawą drugiej klasyfikacji jest rasa, z której pochodzą konie i można tu wymienić pinto gorącokrwiste, wierzchowe, tak zwane srokacze westernowe, kuce i pinto wyróżniające się talentem do chodu (potrafią przyswoić nawet tölt i inochód). Istnieje jeszcze odmiana pintabian, czyli srokate araby, które nie mogą zostać zarejestrowane w swojej rasie z powodu niepożądanego ubarwienia.

Charakterystyka

Każdy pinto, w zależności od rasy z jakiej pochodzi cechuje się różnymi właściwościami charakteru, temperamentu i ma nieco inny wygląd. Typowe dla nich wszystkich jest tylko umaszczenie, które ma trzy warianty. Tobiano charakteryzuje się białymi nogami i białymi, dużymi plamami na bokach, które przecinają linię grzbietową i ciemną głową z niewielkimi odmianami. Overo natomiast to postrzępione i zawijasowate brzegi plam najczęściej ciemnych, białe umaszczenie kłody i szyi, biała głowa i ciemne nogi. Odmiana trzecia – tobero jest mieszaniną poprzednich odmian.

Pinto czystej krwi lub stuprocentowego umaszczenia mają około 118 centymetrów wzrostu w kłębie, są mocne, dobrze umięśnione i eleganckie. Nawet najbardziej szlachetne odmiany mają krótki grzbiet, ale długie nogi, dzięki którym są szybkie. Wytrzymała, mało wymagająca rasa znajduje zastosowanie w turystyce, rekreacji, wyścigach i konkursach zręcznościowych. Wysoka inteligencja i łatwość uczenia się oraz przyjacielskie nastawienie do człowieka i szybkość przywiązywania się sprawiają, że praca z nimi jest dla trenera niezwykle wdzięczna. Konie pinto chętnie biorą udział w treningach i zawodach różnego typu, w których odnoszą sukcesy.

Autor: Katarzyna Kaźmierczak

Bibliografia:

Behling S., Rasy koni, Warszawa 2007, s.143

Bunjes J., Rasy koni. Wzorzec, historia, przeznaczenie, Warszawa 2009, s.126

Sambraus H. H., Rasy zwierząt gospodarskich, Poznań 2000, s. 214