
Koń belgijski – zimnookrwista i skoczna rasa koni
Pinto to w zasadzie nie rasa, tylko rodzaj umaszczenia, ale koni w tym typie jest tak dużo i są tak do siebie podobne, że zaczęto je łączyć i określać jedną wspólną nazwą. Z języka hiszpańskiego „pinto” oznacza palmę i słowo to jest naprawdę najlepszym określeniem wyglądu tego konika.
Właściwe konie pinto pochodzą od koni hiszpańskich, które zostały rozprzestrzenione w Ameryce w czasie kolonizacji. Hodowane głównie przez Indian rozpoczęły swoją ewolucję, zbliżając się do kuców walijskich, standardbredów i quarter horse. Następnie rozpoczęto planową hodowlę, której celem było uzyskanie najciekawszych maści. W efekcie, krzyżówek z różnymi rasami zrobiło się tak dużo, że wszystkie srokate konie z charakterystycznymi plamami zaczęto nazywać pinto. Istnieją bardzo rygorystyczne normy dotyczące rozmieszczenia i wielkości owych wybarwień. Koń może zostać zarejestrowany jako pinto niezależnie do której rasy należy, musi mieć jednak umaszczenie w jednym kolorze o powierzchni 500 centymetrów kwadratowych z plamami w innym kolorze, dwukolorowe w wielkości 200 centymetrów kwadratowych lub trzy odmiany maści po 100 centymetrów kwadratowych każda. Z biegiem czasu powstały cztery różne księgi hodowlane, z których każda zrzesza odrębną odmianę koników pinto.
W zasadzie istnieją dwie klasyfikacje. Jedna z nich jest związana z księgami hodowlanymi, w których konie muszą być zarejestrowane. Dzięki temu można rozdzielić wszystkie egzemplarze na cztery rodzaje:
Podstawą drugiej klasyfikacji jest rasa, z której pochodzą konie i można tu wymienić pinto gorącokrwiste, wierzchowe, tak zwane srokacze westernowe, kuce i pinto wyróżniające się talentem do chodu (potrafią przyswoić nawet tölt i inochód). Istnieje jeszcze odmiana pintabian, czyli srokate araby, które nie mogą zostać zarejestrowane w swojej rasie z powodu niepożądanego ubarwienia.
Każdy pinto, w zależności od rasy z jakiej pochodzi cechuje się różnymi właściwościami charakteru, temperamentu i ma nieco inny wygląd. Typowe dla nich wszystkich jest tylko umaszczenie, które ma trzy warianty. Tobiano charakteryzuje się białymi nogami i białymi, dużymi plamami na bokach, które przecinają linię grzbietową i ciemną głową z niewielkimi odmianami. Overo natomiast to postrzępione i zawijasowate brzegi plam najczęściej ciemnych, białe umaszczenie kłody i szyi, biała głowa i ciemne nogi. Odmiana trzecia – tobero jest mieszaniną poprzednich odmian.
Pinto czystej krwi lub stuprocentowego umaszczenia mają około 118 centymetrów wzrostu w kłębie, są mocne, dobrze umięśnione i eleganckie. Nawet najbardziej szlachetne odmiany mają krótki grzbiet, ale długie nogi, dzięki którym są szybkie. Wytrzymała, mało wymagająca rasa znajduje zastosowanie w turystyce, rekreacji, wyścigach i konkursach zręcznościowych. Wysoka inteligencja i łatwość uczenia się oraz przyjacielskie nastawienie do człowieka i szybkość przywiązywania się sprawiają, że praca z nimi jest dla trenera niezwykle wdzięczna. Konie pinto chętnie biorą udział w treningach i zawodach różnego typu, w których odnoszą sukcesy.
Autor: Katarzyna Kaźmierczak
Bibliografia:
Behling S., Rasy koni, Warszawa 2007, s.143
Bunjes J., Rasy koni. Wzorzec, historia, przeznaczenie, Warszawa 2009, s.126
Sambraus H. H., Rasy zwierząt gospodarskich, Poznań 2000, s. 214
Rynek Rolny to pierwszy profesjonalny branżowy portal rolniczy z giełdą rolną. Darmowe ogłoszenia rolnicze i aktualne ceny produktów rolnych. Sprzedawaj i Kupuj z nami!
Sulejkowska 56/58 lok 215
04-157 Warszawa, Polska
Email: kontakt [małpa] rynek-rolny.pl