Kuce islandzkie – idealna rasa koni do nauki jazdy

Kuce islandzkie Kuce islandzkie

Historia powstania koni islandzkich jest nieco baśniowa. Ich przodkowie: kuce skandynawskie i celtyckie zostały przywiezione na Islandię przez Wikingów. Z ich skrzyżowania aż do dzisiejszych czasów pozostał kuc islandzki bez domieszki obcej krwi, a oficjalny standard rasy dba o zachowanie jej czystości.

Pochodzenie i specyfika rasy

Pierwsze egzemplarze pojawiły się na Islandii już na przełomie IX i X wieku. Bardzo wcześnie rozpoczęta hodowla planowana sprawiła, że kuc islandzki zachował się przez tysiąc lat bez dolewu innej krwi. Celem hodowców jest utrzymanie cech typowych dla rasy, takich jak elastyczna szyja, czy cięższy typ urody. Pierwotnie wykorzystywane były głównie w rolnictwie jako siła pociągowa, ale ukształtowanie i bezdroża Islandii sprawiły, że zaczęto również wykorzystywać je jako wierzchowce. Okazało się, że konie islandzkie świetnie zachowują się pod siodłem a nawet mają predyspozycje do zawodów w ujeżdżaniu. Bardziej zdolne koniki potrafią opanować nawet pięć chodów, w tym bardzo trudne jak tölt i inochód, gdzie stawia się na przemian prawe i lewe nogi.

Wydaje się, że kuce islandzkie są idealne do nauki jazdy dla dzieci, ponieważ są bardzo niskie (około 130 cm w kłębie), a łagodny wygląd sprawia, że maluchy się ich nie boją. Faktycznie często są zatrudniane do pracy z dziećmi, ale nie wszystkie osobniki nadają się jednak do szkółek jeździeckich – część z nich ma bardzo żywy temperament i nie może poszczycić się cierpliwością. Są jednak bardzo wdzięczne do hodowli i szybko nawiązują więź z człowiekiem, do którego się bardzo przywiązują.

Kuce islandzkie są przysadziste i krępe, mają krótkie, ale mocne nogi i rozłupany zad. Mała głowa zakończona jest niewielkimi uszkami. Bujna grzywka i grzywa najczęściej różnią się kolorem od szorstkiej, krótkiej sierści, która może przyjmować wszystkie maści. Najczęściej zdarzają się jednokolorowe kasztanowate, bułane, kare i gniade; siwe, srokate i tarantowate są prawdziwym wyjątkiem.

Żywienie

Ogólne zasady żywienia koników i kuców nie różnią się od zasad dotyczących dużych koni. Karmienie powinno odbywać się trzy razy dziennie lub częściej. Ustalając dzienną dawkę pokarmu bierzemy pod uwagę ciężar ciała konika, jego płeć i sposób użytkowania. Ciężko pracujące konie powinny dostawać więcej paszy treściwej, która jest najlepszym sposobem na dostarczenie węglowodanów, czyli energii niezbędnej do pracy. W diecie źrebiąt i młodzieży powinno znaleźć się sporo odpowiedzialnego za prawidłowy rozwój białka. Największe źródło białka przyswajalnego przez konie znajduje się w nasionach roślin strączkowych, które powinny stanowić około 20-30% paszy treściwej. Żeby nie obciążać przewodu pokarmowego, a tym samym zapobiec pojawianiu się kolki, należy podawać jak najbardziej skoncentrowaną paszę i rozgotowane siemię lniane w małych ilościach. Pasze objętościowe suche, jak na przykład siano czy plewy, należy podzielić na dwie części i jedną z nich podać w czasie wszystkich porannych posiłków, drugą podajemy wieczorem.

Ze względu na duże zapotrzebowanie na witaminę A konie powinny dostawać codziennie trochę marchwi. Dla zwierząt, które trenują lub takich, które mają problemy ze stawami czy różnego typu urazy, dawka marchwi może wynosić nawet 2-3 kilogramy. Całe zapotrzebowanie na witaminy i minerały powinno zawierać się w dobrze skomponowanej paszy, ale w wyjątkowych sytuacjach należy podawać zwierzętom więcej produktów o bogatej zawartości składników odżywczych lub dodawać do jedzenia syntetyczne witaminy. Jednym z najgroźniejszych w skutkach niedoborów jest brak tiaminy, czyli witaminy B1. Głównymi objawami jest brak apetytu i apatia, mogą wystąpić także długotrwałe biegunki i zahamowanie wzrostu. Natychmiast po zaobserwowaniu zmian należy przeciwdziałać, ponieważ niedobór witaminy B1 może zaburzać pracę tkanek układu nerwowego i serca. Kolejnym składnikiem, który ma znaczenie dla ochrony pracy serca jest selen. Jego niedobór objawia się obniżeniem sprawności ruchowej konia, z powodu postępującego zwyrodnienia mięśni, które może zaatakować także mięsień sercowy. Dostarczenie selenu może być jednak bardzo utrudnione, ze względu na to, że syntetyczny źle wpływa na samopoczucie koni a nawet niewielki nadmiar selenu w organizmie może skutkować łysieniem i zmianami kopyta.

Kuce islandzkie często mają niecierpliwy i gwałtowny temperament oraz łatwo ulegają stresom, bywają nadwrażliwe na bodźce. W takim przypadku można je wyciszyć, dodając do pokarmu chrom, który uspokaja jednocześnie zwiększając żywotność. Jest to pierwiastek, który szczególnie powinien znaleźć się w diecie koni wyścigowych oraz ciężarnych klaczy. 

czytaj dalej...

Dodaj komentarz

Rynek Rolny to pierwszy profesjonalny branżowy portal rolniczy z giełdą rolną. Darmowe ogłoszenia rolnicze i aktualne ceny produktów rolnych. Sprzedawaj i Kupuj z nami!

Sulejkowska 56/58 lok 215
04-157 Warszawa, Polska

Email: kontakt [małpa] rynek-rolny.pl

Newsletter

Fundusze Europejskie – dla rozwoju innowacyjnej gospodarki