Przytulia czepna – opis, występowanie, szkodliwość, zwalczanie i właściwości
Pokrzywa żegawka – opis, występowanie, zwalczanie i zastosowanie
Zobacz także
Zastosowanie
Jak wykazały ostatnie badania, pokrzywa żegawka ma właściwości bardzo podobne do pokrzywy zwyczajnej. W Skandynawii uważa się ją za wartościową roślinę pastewną i faktycznie jest bardzo chętnie zjadana przed drób i bydło. Poza tym, znajduje zastosowanie w kosmetyce i ziołolecznictwie. To pokrzywa zwyczajna najczęściej jest podstawą leczniczych mieszanek, naparów i kremów, ale równie dobrze można je przyrządzić z żegawki.
W medycynie ludowej używano jej doustnie lub zewnętrznie. Herbata z pokrzywy ma być skutecznym remedium na kamicę nerkową i inne schorzenia układu moczowego – głównie ze względu na silne działanie moczopędne. Stosowana zewnętrznie była uznawana za afrodyzjak i cudowny środek leczący zaburzenia seksualne. Było to jednak bardziej działania powiązane z magią i ludowymi wierzeniami. Obecna medycyna i farmakologia często czerpią jednak z dobroczynnych składników zawartych w pokrzywie. Od wielu lat napar z jej ziela wykorzystuje się przy przeziębieniach pęcherza, herbatki z jej dodatkiem skutecznie obniżają poziom cukru we krwi, są więc zalecane cukrzykom. Wykazano również krwiotwórcze działanie pokrzywy, dlatego zaleca się jej picie kobietom, które borykają się z obfitymi miesiączkami lub osobom zmagającym się z anemią. Regularnie spożywana pokrzywa może mieć lekkie działanie wspomagające dietę – przyspiesza metabolizm i proces trawienia.
W kosmetyce używa się pokrzyw przede wszystkim do tworzenia szamponów i odżywek do włosów, które mają na celu nadać włosom blask i je wzmocnić. Napary z pokrzywy mogą być również stosowane do odkażania jamy ustnej, a także dodawane do kąpieli odprężających.
Autor: Katarzyna Kaźmierczak
Bibliografia:
Czarnocka A. (red.), „Program ochrony roślin rolniczych”, wyd. Hortpress, Warszawa 2014 r., s. 282-284
Czikow P., Łaptiew J., „Rośliny lecznicze i bogate w witaminy”, PWRiL, Warszawa 1983 r., s. 272-273
Czubiński T., Paradowski A., „Atlas chwastów dla praktyków”, PWR, Poznań 2014 r., s. 57
Hołubowicz-Kliza G., „Rolniczy atlas chwastów”, IUNG-PIB, Puławy 2011 r., s. 196
Kwaśniewska J., Mikołajczyk K., „Zbieramy zioła”, Wydawnictwa Akcydensowe, Warszawa 1986 r., s. 107-109
Ody P., „Wielki zielnik medyczny”, wyd. Debit, Warszawa 1999 r., s. 108
Paradowski A., „Atlas chwastów”, wyd. Plantpress, Kraków 2013 r., s. 134
Robak J. (red.), „Program ochrony roślin warzywnych”, Skierniewice 2013 r., s. 292-294 i 272-276, 279-280, 267-269
Tymrakiewicz W., „Atlas chwastów”, PWRiL, Warszawa 1976 r., s. 36
