Słonecznik bulwiasty (topinambur) – ekskluzywny przysmak kuchni europejskiej
Słonecznik zwyczajny – poznaj zasady uprawy ozdobnej rośliny pastewnej
Zobacz także
Słonecznik to piękna roślina kojarząca się z latem, a jego duże słoneczne kwiaty barwy potrafią dodać uroku każdemu miejscu. Występują w wielu odmianach różniących się wymaganiami i wzrostem, jednak wszystkie lubią działania promieni słonecznych i wystawiają do nich swoje główki.
Oprócz walorów dekoracyjnych słonecznik znajduje również duże zastosowanie w przemyśle, co sprawiło, że coraz częściej jest sadzony nie tylko w przydomowych ogródkach w uprawie amatorskiej, lecz także w uprawie na skalę towarową.
Opis
Wśród ok. 70 pochodzących z Ameryki Północnej gatunków słonecznika znajdują się zarówno gatunki dziko rosnące, jak i uprawne, ozdobne, a wśród nich słonecznik zwyczajny, który w Polsce uprawiany jest jako roślina pastewna. Słonecznik zwyczajny (Helianthus annuus L.) swoją nazwę rodzajową zawdzięcza Linneuszowi, który wywiódł ją od jego wyglądu: helios z greckiego oznacza słońce, a anthos to kwiat.
To jednoroczna roślina zielna należąca do rodziny astrowatych, o silnie rozwiniętym systemie korzeniowym, sięgającym nawet 1,5 m w głąb gleby. Jego łodyga jest prosta, w górnej części z reguły rozgałęziona, pokryta krótkimi i szorstkimi włoskami. Gruba, omszona skórka chroni go przed skutkami niskiej wilgotności powietrza i okresowych niedoborów deszczu. Liście mają kształt trójkątno-sercowaty, są obustronnie owłosione i osadzone na długich ogonkach. Kwiatostanem słonecznika jest koszyczek otoczony żółtymi kwiatkami, a owocem – niełupka.
Odmiany
W Krajowym Rejestrze znajduje się cztery odmiany słonecznika uprawianego na cele pastewne: LG 5385, Blizar RM, Lech i Wielkopolski. Większy wybór odmian, bo aż 1200, znajdziemy we Wspólnotowym Katalogu Odmian Roślin Rolniczych (CCA), jednak nie są one szczegółowo opisane i nie wiemy, czy każda z nich sprawdziłaby się w polskich warunkach. Wybierając odmianę, trzeba zwracać uwagę na jej wczesność i podatność na choroby.
Warunki uprawowe
Roślina charakteryzuje się stosunkowo małymi wymaganiami glebowymi i agrotechnicznymi, a przy tym wysokim potencjałem produkcyjnym, tj. ma szybkie tempo narastania plonu w okresie wegetacji. Innymi atutami są: zdolność przystosowywania się do różnych warunków glebowych i klimatycznych oraz mała reakcja na długość dnia, co sprawia, że można go wysiewać na terenie całego kraju w różnych terminach i na różnych glebach, zarówno kompleksów pszennych, jak i żytnich.
Odpowiednie do jego uprawy są przepuszczalne gleby lekkie i średnio żyzne o pH 6,5-7,2 oraz regiony o przeciętnej ilości opadów atmosferycznych. Wytrzymuje suszę, jednak by plon był duży, potrzebuje odpowiednich temperatur. Jest rośliną ciepłolubną, gorzej znosi małe temperatury, zwłaszcza pierwsze jesienne przymrozki, które hamują jego wzrost, powodują żółknięcie roślin, a często nawet ich zamieranie. Nie nadaje się do uprawy na glebach zimnych, podmokłych i silnie zakwaszonych. Dobrze radzi sobie z chwastami.
czytaj dalej...
