Rozmnażanie ryb stawowych - wymagania poszczególnych gatunków

1/3 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Wymagania poszczególnych gatunków

Planując obsadę zbiornika warto pamiętać, że niektóre gatunki potrzebują specyficznych warunków do rozpoczęcia tarła i odchowania potomstwa. Do takich właśnie należy amur biały, który naturalne tarło odbywa wyłącznie w wodach rzeki Amur. W interesujący sposób rozmnaża się różanka – niewielka ryba z rodziny karpiowatych – która podczas tarła wykorzystuje… małże. Samica składa ikrę do skorupy mięczaka, a samiec oblewa jajeczka mleczem. Do zapłodnienia dochodzi na skutek oddychania małża, który dostarcza tlen również wylęgowi. Narybek opuszcza jego skorupę po 3-4 tygodniach.

Liny i szczupaki pozostawia się zazwyczaj na naturalne tarło w stawach. Wymaganiom obu gatunków odpowiadają zachwaszczone zbiorniki z wodą o wysokim pH, użytkowane ekstensywnie. Liny jako ryby ciepłolubne często hoduje się w stawach karpiowych, znacznie lepsze efekty przynosi jednak chów tego gatunku w monokulturze, ponieważ narybek linów nie radzi sobie z konkurencją do pokarmu. Niekiedy zdarza się – zwłaszcza w większych zbiornikach – że właściciel stawu ma trudności z doliczeniem się swoich ryb. Problemy tego rodzaju wynikają z faktu, że za dnia lin trzyma się blisko dna i poszukuje kryjówek wśród podwodnej roślinności. Oszacowanie jego populacji stanowi nie lada wyzwanie, łatwo natomiast zaobserwować tarło ryb tego gatunku, lin w okresie rozmnażania staje się bowiem niezwykle aktywny i energicznie pływa wśród podwodnej roślinności. Jedynie w zbiornikach o chłodnej wodzie konieczne może okazać się wpuszczanie nowego narybku.

Chów naturalny nie zawsze sprawdza się też w przypadku szczupaków ze względu na ich silne skłonności do kanibalizmu. W celu zminimalizowania strat w niektórych hodowlach od ikrzyc pobiera się jaja, które następnie są zapładniane w wylęgarni i przechowywane w aparatach inkubacyjnych aż do wylęgu. Gdy larwy zaczynają samodzielnie pływać, odławia się je do dobrze nawożonego stawu lub basenu, do którego należy dostarczać duże ilości zooplanktonu.

Tarlaki sandacza z kolei przenosi się do mniejszych stawów o głębokiej, mętnej wodzie, gdzie odbywają naturalne tarło. Rybom nie przeszkadza wysokie pH, dlatego można je utrzymywać z tarlakami lina, które rozgrzebują dno – w takim systemie chowu wylęg linów stanowi pokarm dla sandacza.

Sum łatwo rozmnaża się w ciepłej wodzie przez tarło naturalne bądź sztuczne. Ta druga metoda wiąże się z koniecznością obsadzenia wylęgu w stawie zasiedlonym przez zooplankton, który pomaga zwalczać kulorzęska, przyczyniającego się do znacznych strat narybku. W tarle naturalnym suma zaleca się stosować naturalny substrat dla ikry – w roli gniazd świetnie sprawdzają się korzenie drzew, zwłaszcza wierzby.

W chowie złotych karasi, linów i jazi, które są utrzymywane najczęściej w niewielkich stawach ogrodowych, częstym problemem jest nadmiar narybku. Niekontrolowany rozród ryb prowadzi do zbytniego wzrostu obsady, co skutkuje dużym zanieczyszczeniem wody, a w konsekwencji inwazją pasożytów i chorób.

Wyjątek stanowią bardzo wrażliwe karpie koi, których hodowla wymaga większego nakładu pracy. Optymalne warunki dla tych ryb panują przy pH równym 7,2-7,8 i stałej zawartości tlenu 8 mg/l. Stężenie azotynów, azotanów i amoniaku musi być utrzymywane na poziomie zbliżonym do zera. W polskich warunkach najlepsze efekty przynosi hodowla karpi koi typu Euro – są to potomkowie ryb odchowanych w klimacie europejskim. Bardziej wartościowe japońskie karpie koi mają znacznie niższą zdolność adaptacji do zimna, dlatego ich chów i rozmnażanie w naszym klimacie jest znacznie trudniejsze.

Autor: Małgorzata Długosz

Bibliografia:

Breton B., Z wędką nad własnym stawem, Delta W-Z, Warszawa 2008, s. 76-91.
Pecl K., Ryby słodkowodne, Delta W-Z, Warszawa 2005, s. 23-24, 84-87, 96, 108-113, 130-131, 134-137, 146-149, 152-155, 194-197.
Geldhauser F., Gerstner P., Hodowla ryb, Wydawnictwo RM, Warszawa 2014, s. 97-109, 124-133, 137-141, 146-150.
Stein S., Staw ogrodowy, MULTICO, Warszawa 1999, s. 6-7, 12, 18-19, 24-25.