Poznaj najważniejsze zasady nawożenia łąk

1/3 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Nawożenie potasowe

Potas jest łatwo wymywany z gleby, a jego skuteczność w nawożeniu zależy od zachowania odpowiednich proporcji pozostałych nawozów mineralnych oraz stosunku NPK. Odpowiednie nawożenie potasowe przyczynia się do zwiększenia wykorzystania azotu i fosforu przez rośliny, a także zwiększa plony. Wpływa również na wzrost udziału roślin motylkowatych na łąkach.

Zalecana roczna dawka potasu na łąkach trzykośnych ubogich w potas (torfowo-murszowych i lekkich mineralnych) wynosi 120–180 kg K₂O/ha. Na wiosnę należy wysiać 40–60 kg K₂O/ha i takie same dawki zastosować po I oraz II pokosie. Na łąkach dwukośnych roczna dawka nawożenia potasowego wynosi 100–120 kg K₂O/ha. Na wiosnę i po pierwszym pokosie bądź na jesieni i po I pokosie należy zastosować po 50–60 kg. Jeżeli gleby, na których znajduje się łąka, są zasobne w potas, to dawka potasu może wynosić 40 kg K₂O/ha.

Wapnowanie

Ilość wapnia w paszy może mieć znaczący wpływ na proces trawienia zwierząt. Po wcześniejszym zbadaniu odczynu gleby i po ustaleniu jej zakwaszenia określa się dawki nawozów wapniowych. Wapnowanie łąk należy wykonywać późną jesienią, kiedy sezon wegetacyjny roślin jest zakończony. Wymagają go gleby mineralne lekkie i średnie, które mają bardzo kwaśny odczyn. Przy takim odczynie gleby należy stosować nawozy wapniowe bądź wapniowo-magnezowe w dawce 1–3 t CaO/ha. Na glebach zwięzłych zastosowana dawka nawozów powinna wynosić 0,4–0,8 t CaO/ha.

Magnez i sód

Na glebach organicznych można stosować nawożenie magnezem w rocznej dawce 100–150 kg MgO/ha co 2–3 lata. Na glebach mineralnych dawka ta powinna wynosić 50–100 kg. Magnez najlepiej dostarczać do gleby w postaci siarczanu magnezowego. Sód można dostarczać do gleby raz na 2–3 lata w dawce od 0,5 do 1 tony na hektar w postaci karnalitu (soli kłodawskiej).

Nawozy naturalne

Nawozy naturalne wszechstronnie działają na glebę, ponieważ zwierają wszystkie niezbędne składniki pokarmowe potrzebne roślinom oraz korzystnie wpływają na właściwości gleby. Ich stosowanie ma długotrwałe i pozytywne skutki.

Obornik wpływa korzystnie na skład botaniczny runi, a także przyspiesza jej odrastanie i zwiększa plony roślin. Na łąkach należy stosować go jesienią, aby został dobrze rozłożony, zaś na wiosnę jego resztki należy wygrabić. Po tym zabiegu można zastosować nawozy mineralne. Optymalna dawka obornika wynosi 30–35 t/ha i powinna być stosowana raz na 3–4 lata.

Gnojówka zawiera duże ilości azotu i potasu, a niewielkie wapnia i fosforu. Działa na rośliny szybko i silnie pobudza je do wzrostu. Jednak jej nadmierne stosowanie przy suchej pogodzie może powodować wypalanie darni, a co za tym idzie –pojawianie się chwastów. Prowadzi to do uzyskania mało wartościowej paszy. Gnojówkę najlepiej stosować wczesną wiosną, przed ruszeniem wegetacji bądź na jej początku lub na jesień (październik, listopad). Roczna dawka gnojówki powinna wynosić 10–20 m³/ha. Przy wylewaniu maksymalnej dawki można podzielić ją na dwie lub trzy części. Podczas wegetacji jednorazowa dawka nie powinna być większa niż 15 m³/ha, a gnojówkę należy rozcieńczyć wodą w stosunku 1:0,5 lub 1:1. Latem taki nawóz można stosować 2 tygodnie po I lub II pokosie.

Substancje pochodzące z gnojowicy są łatwo przyswajalne przez rośliny, co prowadzi do uzyskania wyższych plonów. Jednak jej stosowanie w dużych dawkach może prowadzić do ubytku wartościowych traw i roślin motylkowatych. Gnojowicę na użytki zielone – kośne należy wylewać w dawce do 45 m³/ha na rok. Nie należy stosować jej w okresie od listopada do marca, na zamarzniętą, zalaną lub pozbawioną szaty roślinnej glebę.

Autor: mgr inż. Kinga Borek

Bibliografia:

Czuba R., „Zalecane dawki nawozów mineralnych”, (w:) „Poradnik nawożenia i ochrony roślin”, SITR, Warszawa 1999 r., str. 29–31, 35–36
Darlewska M., Gawrońska-Kulesza A., Rutkowska B., Stypiński P., Suwara I., Wysmułek A., „Nawożenie mineralne łąk i pastwisk. Nawożenie naturalne”, (w:) „Produkcja roślinna”, Wyd. REA, część III, Warszawa 2010 r., str. 106–110
Grzebisz W., „Nawożenie”, (w:) „Produkcja roślinna – technologie produkcji roślinnej”, Hortpress, Wyd. II, Warszawa 2012 r., str.441–450
Jadczyszyn T., Kowalczyk J., Lipiński W., „Nawożenie trwałych użytków zielonych”, (w:) „Zalecenia nawozowe dla roślin uprawy polowej i trwałych użytków zielonych”, IUNG, Puławy 2010 r., str. 15–20
Łabętowicz J., „Wyznaczanie dawek nawozów organicznych”, (w:) „Chemia rolna – podstawy teoretyczne i praktyczne”, Wyd. SGGW, pod red. S. Marcika, Warszawa 2004 r., str. 78–80
Sroczyński W., „Wapnowanie gleb niezbędnym czynnikiem poprawy środowiska naturalnego”, (w:) „Poradnik nawożenia i ochrony roślin”, SITR, Warszawa 1999 r., str. 39–40