Choroba Mareka u drobiu – zaraźliwy i groźny nowotwór

1/4 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Choroba Mareka jest to choroba nowotworowa drobiu wywołana przez herpeswirusa MDV. Atakuje głównie kury, ale także indyki i przepiórki chińskie. Inne ptaki oraz ssaki są odporne na zainfekowanie tym wirusem. Dawniej była opisywana jako białaczka limfatyczna drobiu. Objawiała się tylko ze strony układu nerwowego i występowała sporadycznie.

Indyki bywają zakażone spokrewnionym herpeswirusem indyków (HVT), który obecnie występuje w szczepionkach przeciw MDV u kur. Wyróżnia się trzy serotypy, z czego tylko serotyp 1 jest chorobotwórczy. Pozostałe bywają wykorzystywane w szczepionkach przeciwko tej chorobie.

Opis choroby

Choroba Mareka u drobiu jest zarazem pierwszą chorobą nowotworową, którą zaczęto zwalczać poprzez szczepienia profilaktyczne. Pomimo stosowanej profilaktyki MDV nadal sieje straty w hodowlach drobiu na całym świecie. Opisuje się też tendencje wirusa do zyskiwania coraz większej wirulencji (zjadliwości) i rosnącej jego oporności na szczepionki. Objawy kliniczne nie zawsze się ujawniają, jednak niekorzystny wpływ na produkcję pozostaje poprzez zmniejszenie przyrostów oraz obniżenie nieśności. Poza tym może wystąpić wysoka śmiertelność i wzrost brakowania tuszek. MDV ma powinowactwo do tkanki limfatycznej organizmu ptaka. Choroba Mareka u drobiu podlega obowiązkowi rejestracji (Dz. U. z 2005 r. nr 23, poz. 188).

Choroba Mareka jest niezwykle zaraźliwa. Bez względu na status szczepienia stada w wielkostadnych fermach dochodzi do zarażenia w krótkim czasie niemal wszystkich ptaków. Wirus osiąga zdolność do zakażenia w brodawce pióra i wraz ze złuszczonym nabłonkiem i cząstkami pyłu znajdującymi się na skórze ptaka przedostaje się do środowiska. W kurniku może przetrwać miesiącami bez obecności żywiciela. Zakażony drób przed wystąpieniem objawów klinicznych przez długi czas pozostaje nosicielem zarazka i głównym źródłem zakażenia dla innych ptaków w stadzie.

Szczepienia profilaktyczne zmniejszają siewstwo wirusa, ale nie redukują go kompletnie, czyli nawet ptaki poddane dostępnej na dzień dzisiejszy immunoprofilaktyce zostają zakażone i stają się nosicielami. Siewstwo pojawia się już po pięciu dniach od zakażenia i trwa dożywotnio, czyli ptak nigdy nie uwalnia się od wirusa. W wielkostadnych fermach, gdzie występuje duże zagęszczenie zwierząt na ograniczonej powierzchni i łatwo zbiera się kurz do zakażeń dochodzi wyjątkowo łatwo. Pisklęta zarażają się drogą oddechową. Z krwią wirus przechodzi do narządów limfatycznych – grasicy i bursy Fabrycjusza, a później także śledziony. Są to narządy układu odpornościowego ptaka, których zadaniem jest ochrona organizmu przed czynnikami patogennymi. Niszcząc te ważne składowe układu immunologicznego powodują jego supresję i niewydolność. Wirus później przechodzi do innych narządów wywołując w nich różne zmiany. We krwi stale krążą komórki układu odpornościowego – limfocyty – trwale już zarażone cząstkami wirusa.

czytaj dalej...