Choroba Mareka u drobiu – zaraźliwy i groźny nowotwór

1/4 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Objawy

Na zakażenie najwrażliwsze są młode osobniki do szóstego tygodnia życia, ale choroba dotyka również ptaki starsze. Okres inkubacji, czyli czas od momentu wniknięcia wirusa do pojawienia się pierwszych objawów wynosi od kilku tygodni do miesięcy. Na początku w stadzie zazwyczaj obserwuje się nieliczne padnięcia bez uprzedniego wystąpienia jakichkolwiek objawów. Następnie widoczny jest spadek masy ciała ptaków, paraliż jednostronny nóg (kurczęta przyjmują postawę szpagatu). Guzy nowotworowe obserwuje się w narządach wewnętrznych: wątrobie, śledzionie, jajnikach, sercu, płucach, żołądku, a także w obrębie brodawek piór. Dodatkowo sekcyjnie stwierdza się niedorozwój narządów limfatycznych (bursy Fabrycjusza) oraz zmienione nerwy kulszowe, splotu barkowego i nerw błędny. Śmiertelność w przebiegu choroby Mareka u drobiu sięga 80%, jednak może być znacząco niższa. Upadki są zazwyczaj spowodowane paraliżem i niemożnością pobierania pokarmu i wody przez ptaki. Choroba może mieć różny przebieg. Przeważnie na jednej fermie występuje kilka postaci choroby jednocześnie. W przebiegu nadostrym ptaki padają bez wcześniejszych objawów. Dotyczy to jedynie młodego ptactwa, które cechuje wtedy bardzo wysoka śmiertelność.

W postaci ostrej, której okres wylęgania trwa do trzech tygodni, chorobę także cechuje wysoka śmiertelność. Można zaobserwować porażenia nóg, szyi i skrzydeł. Ptaki mają trudność w poruszaniu się i nie mogą pobrać pokarmu ani wody. W postaci klasycznej oprócz charakterystycznego szpagatu z paraliżu obserwuje się zmiany w gałce ocznej. Zmienia się kształt źrenicy, tęczówka staje się szara lub plamista. Można też wyróżnić postać przebiegającą z przejściowym paraliżem. Występuje one do 5 tygodnia życia ptaków.

Szczepienie ochronne

W latach 70-tych wprowadzono w Polsce obowiązek szczepienia stad reprodukcyjnych. Od tego czasu jednak pojawiły się nowe, zjadliwe szczepy, przed którymi nie ma skutecznej ochrony. Działania profilaktyczne są nadal jedyną metodą zapobiegania tej chorobie. Nie ma bowiem skutecznego leczenia. Szczepienia polegają na narażeniu organizmu zwierzęcia na kontakt z żywym, ale bezpiecznie osłabionym szczepem wirusa. Wirus szczepionkowy namnaża się i powoduje stałą infekcję kurcząt. Zmniejsza namnażanie się szczepów terenowych i ogranicza ich rozprzestrzenianie się w stadzie. Hamuje powstawanie zmian w tkankach układu odpornościowego. Zmniejsza też immunosupresję, która sprzyja wikłaniu przez inne drobnoustroje wirusowe i bakteryjne, co bywa kolejną przyczyną strat w zakażonych stadach. Zmniejsza także namnażanie się wirusa w brodawkach piór. Ogranicza uszkodzenia nerwów i powstawanie zmian nowotworowych w narządach wewnętrznych.

Na rynku dostępnych jest kilka różnych szczepionek. Nie hamują one całkowicie namnażanie się wirusa szczepu zjadliwego ani jego siewstwa, lecz zapobiegają tworzeniu się guzów nowotworowych. Kurczęta szczepi się w pierwszym dniu życia iniekcją podskórną lub domięśniową. W przypadku tej choroby inne drogi podania szczepionki są nieskuteczne. Od momentu wyklucia pisklę jest już narażone także na terenowy szczep wirusa, który niejako konkuruje w młodym organizmie ze szczepem szczepionkowym. Możliwe jest też szczepienie in ovo, czyli zarodka znajdującego się jeszcze w jaju, 18-tego dnia inkubacji, podczas przenoszenia go do klujnika. Wykonuje się to automatycznie, jednak aby szczepienie było skuteczne musi zostać podane koniecznie w sam zarodek, a nie w jego okolice.

czytaj dalej...